رخش: تفاوت میان نسخه‌ها

 

:''این مقاله در مورد رخش اسب رستم است.''{{دیگر کاربردها}}

 

;''خاقانی''

 

;''خاقانی''

 

;''دقیقی''

{{شعر|نستعلیق}}{{ب|رخش با او لاغر و شبدیز با او کندرو |ورد با او ارجل و یحموم با او اژگهن .}}{{پایان شعر}}

 

رخش باید تا تن رستم کشد . <ref>امثال و حکم دهخدا جلد ۲ صفحه‌ی ۸۶۵</ref>

 

رستم شاد شد و سپاس گذاشت و گفت : « اکنون مرا اسبی باید که یال و گرز و کوپال مرا بکشد و در نبرد دلیران فرو نماند.»

زال فرمان داد تا هرچه گله اسب در زابلستان و کابلستان بود از برابر رستم بگذرانند تا وی اسبی به دلخواه بگزیند.

 

{{شعر|نستعلیق}}{{ب|تنش پر نگار از کران تا کران | چو برگ گل سرخ بر زعفران}}

{{ب|به نیروی پیل و به بالا هیون | بزهره چو شیر که بیستون}}{{پایان شعر}}

 

رستم چون شیر ژیان غرش کنان با مشت بر گردن مادیان کوفت. مادیان لرزان شد و بر خاک افتاد و آن گاه برجست و روی پیچید و به سوی گله شتافت. رستم خم کمند را تنگتر کرد و رخش را فراتر آورد و آن گاه دست یازید و با چنگ خود پشت رخش را فشرد. اما خم بر پشت رخش نیامد، گویی خود از چنگ و نیروی رستم آگاه نشد. رستم شادمان شد و در دل گفت: « اسب من اینست و اکنون کار من به سامان آمد.» آن گاه چون باد بر پشت رخش جست و بتاخت درآمد.

سپس از چوپان پرسید: « بهای این اسب چیست ؟»

رستم خندان شد و یزدان راسپاس گفت و دل در پیکار بست و به پرورش رخش پرداخت. به اندک زمانی رخش در تیزگامی و زورمندی چنان شد که مردم برای دور کردن چشم بد از وی سپند در آتش می‌انداختند.

 

[[رده:جانوران مشهور]]

[[رده:شخصیت‌های شاهنامه]]