تفاوت میان نسخه‌های «رنو در فرمول یک»

رنو به طور کامل از مسابقه‌های فرمول یک جهان کناره گیری کرد.

تیم رنو برای سه تیم بزرگ این مسابقه‌ها، تبدیل به تهدیدی جدی شد. [[فرناندو آلونسو]] موفق شد تا مکان برتر دو [[رده بندی]] را از آن خود کند و مسابقه گراندپری مجارستان را نیز با مقام اول به پایان برساند. رنو در این فصل، مقام چهارم قهرمانی سازندگان را از آن خود کرد.

تیم رنو در آغاز مسابقه‌ها، تسلط کاملی بر شرایط داشت و در پی کسب هر دو عنوان قهرمانی بود، هر چند تیم مک لارن در مسابقه‌های آخر از آهنگ حرکت برتری برخوردار بود. فرناندو آلونسو به عنوان جوانترین قهرمان تاریخ مسابقه‌های فرمول یک، جام پیروزی را در دستان [[خود بالا]] برد و رنو نیز به عنوان اولین سازنده بزرگ خودرو، موفق شد بالاترین افتخار قهرمانی سازندگان را از آن خود کند.

تیم رنو از نه مسابقه اول، در هفت مسابقه به پیروزی رسید، اما در نیمه دوم فصل و پس از آن که سیستم بحث انگیز [[لرزه گیر]] غیر قانونی اعلام شد، تیم فراری از رنو پیش افتاد. با این همه رنو موفق شد تا هر دو مقام قهرمانی را در رده رانندگان و سازندگان برای خود حفظ نماید. فرناندو آلونسو در پایان فصل تیم را ترک گفت و به [[مک لارن]] پیوست.

رنو آخرین سهام خود را در تیم به شرکت [[سرمایه گذاری]] جنی فروخته‌است، اما به ساخت و تأمین موتور مسابقه و پشتیبانی فنی ادامه می‌دهد. گروه لوتوس اینک حامی عنوان تیم می‌باشد. رابرت کوبیکا، ستاره رانندگی بعد از سانحه در مسابقه رالی، شروع این فصل را از دست داده و نیک هایفلد، راننده کهنه کار فرمول یک جای او را گرفته‌است.<ref>رنو در فرمول یک</ref>