محمد حنفیه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''محمد بن حنفیه''' پسر علی بن ابی طالب که سلام و درود خدا بر و باد از کنیزی به نام خوله از قبیله بنی حنیفه است که در جنگ یرموک اسیر شد و به مدینه آمد. محمد در سال ۱۶ هجری متولد گردید.<ref name = "EI">{{پک|Buhl|۱۹۹۳|ف=Muḥammad Ibn al-Ḥanafiyya|ج=۷|ص=۴۰۲-۳|زبان=en}}</ref>

گرچه محمد صلوات الله علیه مانند حسن و حسین علیهما سلام از تبار محمد صلوات الله علیه پیامیر اسلام نبود، ولی در گیر منازعات سیاسی بسیاری شد و از کسانی از خاندان علی بود که سلام و درود خدا بر و بادبود که شیعیان افراطی به وی شان و مقام بالایی دادند که البته به خاطر این موضوع سرزنش نمی شد چرا که در منازعات سیاسی بعد از مرگ پدرش وارد نشد و محتاطانه عمل می کرد. وقتی حسن خلافت را به معاویه واگذار کرد و حسین در سال ۶۱ هجری/۶۸۰ میلادی کشتهشهید شد، نگاه عمومی به سمت محمد (ص) به عنوان سرکرده خاندان علی معطوف گردید. عبدالله بن زبیر که پس از مرگ حسین روز به روز بیشتر مدعی خلافت می شد، به خاطر این مهم سوءظن هایی به محمد داشت. دانشنامه اسلام بر این باور است که بی میلی محمد به منازعات سیاسی حجاز، از عقیده ی وی مبنی بر دروغ دانستن اتهاماتی که مردم مدینه به یزید می زدند، هویدا است. حتی با وجود اینکه مختار پس از مدتها کوشش بی نتیجه موفق شده بود قیامی را در عراق در سال ۶۶ هجری/۶۸۳ میلادی برای احقاق حقوق بنی هاشم سر و سامان دهد، باز هم محمد محتاطانه عمل می نمود و لقب مهدی که این گروه به وی می دادند را رد کرد. وی توجهی به مختار نداشت و برای خودش برای عدم اعتماد به وی دلیلی داشت. با این حال به خاطر خطراتی که وی را احاطه کرده بود و به خاطر تصمیماتی که در ذهن داشت، مایل نبود که رابطه با مختار را از دست بدهد. وقتی گروهی از مردم کوفه پیش وی می آمدند و در مورد مختار از وی کسب تکلیف می نمودند، وی پاسخی دیپلماتیک به آنان می دهد و صریحاً وی را رد یا تایید نمی نمود. اما با این حال، آنان از عدم تصریح محمد مبنی بر رد مختار، استنباط کردند که وی با مختار موافق است. محمد پس از شنیدن اخبار خونخواهی مختار و کشتن قاتلان حسین، با عمل وی موافق نبود. اما وقتی که [[عبدالله بن زبیر|ابن زبیر]] دشمنی اش را با وی بیشتر آشکار کرد و او و برخی از بنی هاشم مانند [[عبدالله بن عباس]] را نزدیک چاه زمزم زندانی نمود، مجبور شد از مختار کمک بطلبد. مختار که مدتها در پی همین نکته بود، لشکری را به مکه فرستاد که لشکریان ابن زبیر را غافلگیر و محمد و دیگر هاشمیان را به سرعت آزاد نمودند. پس از آزادی ابن عباس درخواست کرد که هیچ گونه جنگ و خون ریزیی بین سپاهیان مختار و سپاهیان آل زبیر صورت نپذیرد تا حرمت شهر امن حفظ گردد.<ref name="EI"/>