فلسفه فضا و زمان: تفاوت میان نسخه‌ها

کهن‌ترین اندیشه ثبت شده در [[فلسفه غربی]] دربارهٔ [[زمان]]، گفتاری از [[پتاهوتپ]] (سده‌های ۲۶۵۰-۲۶۰۰ پیش از زایش) اندیشمند [[مصر باستان]] است که می‌گوید: «هنگامه‌ی برآوردن خواستی (میلی) که از پی می‌آید را از دست نده، چرا که هرز دادن زمان، نفرینی برای روح است.». [[وداها]]، کهن‌ترین نوشته‌های [[فلسفه هندی]] و [[هندوئیسم|آیین هندو]] که پیشینهٔ آن به پایان [[هزاره دوم (پیش از میلاد)|هزاره دوم (پیش از زایش)]] می‌رسد، شرحی از [[کیهان‌شناسی هندو]] می‌دهد که در آن [[کیهان]] چرخه‌های پیوسته‌ای از آفرینش، نابودی، و نوزایی را از سر می‌گذراند. چرخه‌هایی که هر کدام ۴،۳۲۰،۰۰۰ سال به درازا می‌کشد. [[فیلسوفان یونان باستان]]، کسانی چون [[پارمنیدس]] و [[هراکلیتوس]]، مطالبی درباره سرشت زمان نوشته‌اند.