تاریخ شیلی: تفاوت میان نسخه‌ها

 

در اواخر قرن نوزدهم، دولت سانتیاگو جایگاه خود را در جنوب از طریق سرکوب بیرحمانه سرخ‌پوستان ماپوچی تحکیم بخشید. در سال ۱۸۸۱، این کشور پیمانی با [[آرژانتین]] جهت تائید حاکمیت شیلی بر تنگه ماژلان منعقد نمود. در نتیجه جنگ پاسیفیک با [[پرو]] و [[بولیوی]] (۱۸۷۹ تا ۱۸۸۳)، شیلی حاکمیت خود را در بخش شمالی تا حدود یک سوم میزان قبلی گسترش داد که ضمن آن دسترسی بولیوی به [[اقیانوس آرام]] از بین می‌رفت، و شیلی به ذخایر ارزشمند نیترات دست می‌یافت که بهره برداری از آن موجب یک دوره بابرکت برای کشور شد.

جنگ داخلی شیلی در سال ۱۸۹۱ منجر به توزیع مجدد قدرت بین رئیس جمهوره و کنگره شد، و شیلی یک حکومت دموکراسی به سبک پارلمانی برقرار نمود. اما، [[جنگ داخلی]] نیز یک جدال بین آنهایی بود که خواستار توسعه صنایع محلی و سودهای بانکی فراوان برای شیلی به خصوص کاخ ادواردها بودند که مناسبات محکمی با سرمایه گذاران خارجی داشت. از این رو تا حدودی [[اقتصاد شیلی]] به یک نظام حافظ منافع گروه اقلیت حاکم تنزل یافت. از دههٔ ۱۹۲۰، [[طبقه متوسط]] و [[طبقه کارگر]] موجود به حدکافی قدرت به دست آوردند تا یک [[رئیس جمهور]] اصلاح‌طلب انتخاب نمایند یعنی آرتورو الساندری پالما، که برنامه وی کنگره [[محافظه کار]] را آشفته ساخت. شیوه‌های [[اصلاح طلبی]] الساندر پالما تاحدودی بعداً از سوی برخی عناصر اتحادیه [[موسیلینی]] کشور ایتالیا مورد تحسین واقع شد. در دهه ۱۹۲۰، گروه‌های [[مارکسیسم|مارکسیست]] با پشتیبانی عموم مردم به‌پاخاستند.