'''ابوجعفر محمد بن رستم دشمنزیار''' (۳۹۸ تا ۴۳۳ ق / ۳۸۶ - ۴۲۰ خورشیدی») ملقب به '''علاءالدوله حسامالدینحسامالدین'''، پسر [[رستم بن مرزبان]] معروف به '''دشمنزیار ''' بود. وی نخست از اسپهبدان [[اصفهان]] بود اما پریشانی‌های سیاسی و نظامی ایران که ناشی از ضعف روزافزون امیران [[آل بویه]] و فزونی قدرت [[غزنویان]] در شرق و شمال ایران بود، همراه با تأسیس دولت‌های کوچک مستقل و نیمه مستقلی چون [[آل مسافر]] و [[آل حسنویه]] در غرب، و پاره‌ای از خاندان‌های کهن‌تر [[دیلمی]] در شمال، سبب شد که «محمد رستم دشمنزیار» نیز مدعی استقلال شود دولت [[کاکوییان]] را در اصفهان بنیان نهاد و بنام خود در اصفهان سکه زد. خلیفه [[ابوالعباس احمد قادر|القادر بالله]] در سال ۳۹۷ خورشیدی حکومت وی را به رسمیت شناخت و او را به «عضدالدّین، علاءالدّوله، فخرالمله و تاج الاُمّه، حسام امیرالمؤمنین ملقب ساخت. پس از مرگ وی در سال ۴۲۰ خورشیدی فرزندش [[ابومنصور فرامرز]] به جای وی به اسپهبدی اصفهان رسید. نام علاء الدوله، مخصوصاً به سبب [[دانشنامه علایی]] و چند رساله دیگر که [[ابن سینا]] به نام وی نگاشته‌است پایدار ماند با این همه خود وی به سبب حمایت از ابن سینا و علاقه به [[فلسفه]] نزد [[متشرعه]] [[اهل سنت]]، فاسد الاعتقاد خوانده می‌شد.
