خلسه دلپذیر: تفاوت میان نسخه‌ها

| نام = بی حسکرخت و راحت

| این تک‌آهنگ = «'''بی‌حسکرخت و راحت'''»{{سخ}}<small>(۱۹۷۹)</small>

«'''بی‌حسکرخت و راحت'''» {{انگلیسی|comfortably numb}}، ترانه‌ای از [[گروه موسیقی]] [[پراگرسیو راک]] [[بریتانیا|بریتانیایی]] [[پینک فلوید]] است. این ترانه اولین‌بار در قالب آلبوم [[دیوار (آلبوم)|دیوار]] در سال [[۱۹۷۹ (میلادی)|۱۹۷۹]] عرضه شد<ref name="roll1">{{یادکرد|عنوان=Comfortably Numb|نشانی=http://web.archive.org/web/20090114112648/http://www.rollingstone.com/artists/pinkfloyd/articles/story/6596159/comfortably_numbhttp://web.archive.org/web/20090114112648/http://www.rollingstone.com/artists/pinkfloyd/articles/story/6596159/comfortably_numbhttp://web.archive.org/web/20090114112648/http://www.rollingstone.com/artists/pinkfloyd/articles/story/6596159/comfortably_numb|ناشر=[[رولینگ استون{{!}}rollingstone]]|تاریخ بازبینی=19 February 2013|زبان=en|تاریخ=9 December 2004}}</ref>، همچنین در این سال به همراه ترانهٔ «[[آهای تو]]» به عنوان ترانهٔ [[رو و پشت صفحه|پشت صفحه]] بازمنتشر شد.<ref>{{یادکرد|عنوان=Pink Floyd – Comfortably Numb|نشانی=http://www.drumpaper.com/products-page/pink-floyd/pink-floyd-comfortably-numb/|ناشر=drumpaper.com|تاریخ بازبینی=19 Febuary 2013|نشانی بایگانی=http://www.webcitation.org/67tsOYVyV|زبان=en}}</ref>

«بی‌حسکرخت و راحت» یکی از مشهورترین ترانه‌های پینک فلوید بشمار می‌آید و خصوصاً بیشتر برای [[تک‌نوازی گیتار]] پایانی‌اش شناخته می‌شود که در بین ۵۰۰ ترانه برتر تمام زمان‌ها از دید مجلهٔ [[رولینگ استون]] نیز قرار گرفته است<ref name="roll2">{{یادکرد|عنوان=The RS 500 Greatest Songs of All Time|نشانی=http://web.archive.org/web/20090113082702/http://www.rollingstone.com/news/coverstory/500songs/page/4|ناشر=[[رولینگ استون{{!}}rollingstone]]|تاریخ بازبینی=19 February 2013|صفحه=۴|زبان=en}}</ref>، همچنین سولوی آهنگ توسط مجلهٔ [[گیتار ورلد|دنیای گیتار]] در جایگاه چهارم قرار گرفته است.<ref name="gw">{{یادکرد|عنوان=50 Greatest Guitar Solos|نشانی=http://www.guitarworld.com/50_greatest_solos?page=4,4|ناشر=guitarworld.com|تاریخ بازبینی=19 February 2013|صفحه=۴|زبان=en}}</ref>

در حالی که بیشتر ترانه‌سرایی‌های آلبوم «دیوار» را واترز به تنهایی انجام داده؛داده، اما در این آهنگ دیوید گیلمور نقش پررنگ‌تری ایفا کرد، وی در اصل این قطعه را به صورت دمو و بی‌کلام برای اولین آلبوم سولوی خویش پدید آورده بود و امید داشت که بعدها از این استفاده کند. در فصول ضبط آلبوم «دیوار» این نسخه دمو را برای استفاده در آلبوم به ارمغان آورد.

این آهنگ یکی از دو آهنگ آلبوم دیوار است که از آغاز و انتها شامل محو به بیرون و محو از ابتدا نمی‌شود (آهنگ دیگر «[[مادر (ترانه پینک فلوید)|مادر]]» نام دارد). دلیلش این بود که در نسخهٔ اصلی از آلبوم با پایان یافتن طرف سوم وقف ای نمایان می‌شد. این آهنگ با مدت زمان ۶:۲۱ بلندترین آهنگ آلبوم هم بشماربه شمار می‌آید و بدنبالبه دنبال آن آهنگ ''مادر'' با مدت ۵:۳۱ زمان در ردهٔرده‌ی بعد قرار دارد.

مانند دیگر آهنگهای این آلبوم «بی‌حسکرخت و راحت» دربارهٔ بخشی از زندگی پینک، شخصیت اصلی آلبوم است. پینک احساس می‌کند که کاملآ از جامعه منزوی شده‌است. او فشارهای زندگی یک ستاره راک را نمی‌تواند تحمل کند و قبل از رفتن به کنسرت در اتاقش در هتل از حال می‌رود. دکتری به اتاقش فرستاده می‌شود تا با تزریق مواد نیروزا (اشاره دارد به هروئین) به او انرژی لازم برای اجرای کنسرتش را بدهد. متن ترانه بصورت گفتگویی بین دکتر (واترز) و پینک (گیلمور) نوشته شده‌است.

یک گروه بزرگ شامل مدیر پینک (باب هوسکینز)، مدیر هتل (مایکل انساین)، امدادگران و خدمهٔ جاده‌ای وارد اتاق پینک در هتل می‌شوند و وی را در حالت بی‌هوش و نشسته بر روی یک صندلی می‌یابند. بعدر از تزریق [[مواد مخدر]] به بازویش، پینک را کشان‌کشان به یک خودروی سواری بزرگ منتقل می‌کنند. او بعد به یک کنسرتی که طبق زمانبندی ازقبل تعیین شده برنامه داشت منتقل می‌شود. فلش‌بک‌هایی به [[دوران کودکی]] پینک نیز زده می‌شود، در این فلاش‌بک پینک را در دوره‌های کودکی نشان می‌دهد که یک موش وحشی را به خانه می‌آورد و ببهبه مادر بیش از محافظه‌کارش شان می‌دهد، اما با بازخوردواکنش منفی مادرش مواجه می‌شود و مجبور می‌شود موش را به آلونکی در بیرون از خانه ببرد و از او مراقبت کند، صبح روز بعد که به آلونک سر می‌زند موش را مرده می‌یابد و بعد آن دم موش را می‌گیرد و به رودخانه‌ای که در آن حوالی بود می‌اندازد. در بخش پایانی آهنگ که با تک‌نوازی گیتار گیلمور همراه می‌شود،است، پینک بر اثر دارویی که به وی تزریق شده دچار وهم و خیال می‌شود و می‌پندارد که بدنبدنش وی حالتدچار فساد (کرم‌خوردگی) به خود گرفته‌استشده.{{سخ}}

آهنگ ویرایش فیلم بسیار شبیه به نسخهٔ استودیویی آن است، فقط قبل از [[تک نوازی]] گیتار پایانی توسط گیلمور، از جیغ‌های پینک به جای صدای اُرگ که توسط ریچارد رایت نواخته می‌شود استفاده می‌شود و در این زمان پینک با دستان خوددست صورت خود را به مانند پیله باز می‌کند و چهرهٔچهره‌ی دیکتاتور را به خود می‌گیرد.

آهنگ دارای دو تک‌نوازی گیتار است که توسط دیوید گیلمور نواخته می‌شود. درسال ۱۹۸۹ مجلهٔ هواداران پینک فلوید، The Amazing Pudding این آهنگ را بهترین آهنگ پینک فلوید برای همیشه انتخاب کردند. تک‌نواری گیتار دیوید گیلمور در این آهنگ از طرف خوانندگان مجلهٔ ''دنیای گیتار'' به عنوان چهارمین تکنوازی‌گیتار تمام زمان‌ها انتخاب شد. در مجلهٔ ''دنیای گیتار'' جزئیات بیشتری دربارهٔدرباره‌ی این تکنوازی گیلمور وجود دارد، که بر طبق آن، این تکنوازی (منظور تکنوازی پایانی در آهنگ) حاصل کنار هم‌قراردادن چندین سولوی دیگر است که وی در آن زمان تجربه کرده بود و در طی فرایندهای گوناگون سولوهای متعددی ضبط شد و از میانشان آنان که بهتر بنظر می‌رسیدند علامت گذاری شد و برای برداشت نهایی و بی‌نقص از آنها استفاده شد. این همچنین به عنوان بهترین تک‌نوازی گیتار همهٔهمه‌ی زمان‌ها توسط شنوندگان [[ایستگاه رادیویی]] «''سیاره راک''» انتخاب شد، علاوه بر این در سال ۲۰۱۰ تُنصدای گیتار دیوید گیلمور در این آهنگ، عنوانِ بهترین صدای گیتار توسط توسط ''مجلهٔ گیتاریست'' نامیده شد.