اوحدالدین کرمانی: تفاوت میان نسخه‌ها

وی در سال ۵۶۱ قمری در شهر [[بردسیر]] از توابع [[کرمان]] زاده شد.<ref>''غزلیات شمس تبریز''، ص ۳۲ (مقدمه)</ref> در جوانی به [[بغداد]] رفت و در آنجا تحصیل کرد و سپس به حلقه مریدان شیخ [[شمس‌الدین سجاسی]] (زنده در ۶۰۶ ق) پیوست و ازو خرقه گرفت. سجاسی مراد و استاد [[شمس تبریزی]] نیز بود. اوحد از [[بغداد]] به ترکیه رفت و در آنجا مریدان بسیار یافت. وی سفرهای بی‌شمار کرد و با عرفای زیادی صحبت داشت. در سال ۶۳۲ ق به بغداد بازگشت و در آن هنگام شیخ شهاب‌الدین سهروردی که شیخ الشیوخ [[بغداد]] بود، درگذشت<ref> این سهروردی را نباید با شیخ [[شهاب‌الدین سهروردی]] مقتول (۵۴۹ - ۵۷۸ ق) اشتباه گرفت.</ref> و اوحدالدین بر جنازه او نماز گزارد. [[خلیفه عباسی]] المستنصر او را به مقام شیخ الشیوخی گماشت و به رباط مرزبانیه روانه ساخت. اوحدالدین کرمانی روز دوشنبه سوم شعبان ۶۳۵ ق درگذشت و او را در محله شونیزیه [[بغداد]] به خاک سپردند.

اوحدالدین کرمانی یکی از شاعران [[رباعی]] گوی ایرانی است که تعدادی از رباعیات او، در زمره زیباترین رباعیات فارسی جای دارد. این رباعیات را مریدان شیخ می‌نوشته‌اند و در حال حاضر، چند [[مجموعه مستقل]] از رباعیات او که توسط مریدان شیخ فراهم آمده موجود است. سنت شفاهی در نقل اشعار صوفیان، باعث شده که تعدادی از این رباعیات، با رباعیات دیگر شاعران از جمله [[خیام]]، [[مولوی]]، [[باباافضل کاشی]]، [[عطار]] و دیگران در هم بیامی‌زد و اصطلاحاً جزو '''رباعیات سرگردان''' قرار گیرد. رباعیات اوحدالدین کرمانی در [[ایران]] و [[ترکیه]] چندین بار به چاپ رسیده و یکی از استادان دانشگاه [[استانبول]] بنام ''محمّد کانار'' آن‌ها را به [[زبان ترکی]] نیز ترجمه کرده‌است.<ref>رک. ''شاعران قدیم کرمان''، ص ۱۳۴</ref>

میکاییل بایرام دیگر [[استاد دانشگاه]] [[استانبول]]، در مورد احوال و آثار اوحدالدین و شاگردان و مریدان او و بینش و سلوک عرفانی او چندین پژوهش انجام داده‌است که دو فقره آن به [[زبان فارسی]] ترجمه شده‌است: ''اوحدالدین کرمانی و حرکت اوحدیه'' / ''جنبش زنان آناتولی''.

همان‌طور که گفته شد، اوحد کرمانی در حلقه مریدان سجاسی قرار داشت. [[شمس تبریزی]] عارف بنام ایرانی نیز از شاگردان سجاسی بود. اما این دو شاگرد حلقه سجاسی، از لحاظ فکری تفاوت‌های زیادی با هم داشتند. در منابع عرفانی، گوشه‌هایی از این اختلاف نظرها نقل شده‌است. مطابق روایت [[افلاکی]]، [[شمس تبریزی]] وقتی در [[بغداد]] نزد شیخ اوحدالدین کرمانی رسید. پرسید که در چیستی؟ گفت: ماه را در تشت آب می‌بینم. فرمود که اگر در گردن دنبل نداری، چرا بر آسمانش نمی‌بینی؟<ref>''مناقب العارفین''، ص ۶۱۶</ref> این اعتراض اشاره به شیوه جمال پرستی اوحدالدین دارد که از مهمترین و بحث انگیزترین مسائل طریقه اوست. [[احمد غزالی]] و [[عین القضات همدانی]] هم بر این عقیده بودند. این طایفه، زیبایی پرستی را موجب تلطیف روح و احساس و تهذیب اخلاق، و صورت زیبا را محل تجلی حق و ظهور معنی می‌دانستند.<ref>''مناقب اوحدالدین کرمانی''، ص ۳۹ - ۴۱ (مقدمه)</ref> این نوع نگرش باعث شد که وی به تهمت [[شاهد بازی]] و اباحی گری گرفتار آید. چنان‌که سهروردی یکجا او را بدعتگذار خواند و [[مولوی]] نیز طعن تلخی در کار این شیخ کند.<ref>ایضاً رک. ''مناقب العارفین''، ص ۴۳۹ - ۴۴۰</ref>

{{سر خطسخ}}

{{سر خطسخ}}

{{سر خطسخ}}

{{سر خطسخ}}

{{سر خطسخ}}

{{سر خطسخ}}

{{سر خطسخ}}

{{سر خطسخ}}

{{سر خطسخ}}

{{سر خطسخ}}

* ''اوحدالدین کرمانی و حرکت اوحدیه''. میکاییل بایرام، ترجمه [[منصوره حسینی]] و داود وفایی، تهران، ۱۳۷۹

* ''غزلیات شمس تبریز''. [[محمدرضا شفیعی کدکنی،کدکنی]]، تهران، ۱۳۸۷، ۲ ج

* ''مصیبت نامه''. [[عطار نیشابوری،نیشابوری]]، به تصحیح محمدرضا شفیعی کدکنی، تهران، ۱۳۸۶

{{پانویس|۲}}