تفاوت میان نسخه‌های «زسو-۲۳-۴»

شیلکا برای یافتن تهدیدهای هوایی و هدایت آتش توپ‌های خود به یک رادار باند جی مجهز شده که بشقاب آن در قسمت عقب خودرو قرار گرفته و به داخل خودرو جمع می‌شود. شیلکا با تیربار چهارلول خود که فشنگ‌هایی مشابه فشنگ‌های ضد هوایی دولول [[زو-۲۳-۲]] را شلیک می‌کنند، توانایی کشف، پیگیری و درگیری با هواگردهای مهاجم در ارتفاع پایین را داشته و همچنین قادر به درگیری با خودروهای زمینی در حال حرکت است. با توجه به سرعت واکنش و نواخت تیر بالا معمولا وظیفهٔ سرکوب سکوهای شلیک [[موشک ضد تانک]] (مثل خودروهای مسلح به [[موشک تاو]]) هم به شیلکاها سپرده می‌شود. تیربارهای این سیستم تا مسافت حداکثر ۳ هزار متر برد مفید دارند. شیلکاها در مجموع ظرفیت حمل ۲ هزار فشنگ را دارند که در نوارهای حداکثر ۵۰ تایی داخل خشاب گذاشته شده و نوع مهمات هم معمولا یک گلوله زره‌شکاف پس از سه گلوله انفجاری است.<ref>[http://www.fas.org/man/dod-101/sys/land/row/zsu-23-4.htm ZSU-23-4 Shilka 23MM Antiaircraft Gun] FAS</ref>

 

 

با توجه به عمر زیادی که از فعالیت شیلکاها می‌گذرد، برنامه‌های بهینه‌سازی متعددی برای آن‌ها اجرا و پیشنهاد شده‌است. یک بهینه‌سازی اوکراینی شامل یک سیستم رادار جدید به علاوه یک غلاف حسگر که در بردارندهٔ یک دوربین دید روز و شب است، یک [[مسافت‌یاب لیزری]]، و شش لانچر موشک‌های [[شلیک و بعد هیچ]] روسی [[سام-۱۸]] می‌شود، تا این خودرو به سبک بسیاری از خودروهای ضد هوایی غربی به ترکیبی از توپ ضد هوایی و موشک گرمایاب برای درگیری با تهدیدهای هوایی مجهز باشد.

 

شیلکاها با توجه به توانایی آتش سریع خود در جنگ‌های شهری هم بسیار استفاده شده‌اند. علاوه بر جنگ‌های افغانستان، چچن و لبنان در [[جنگ داخلی سوریه]] هم ارتش این کشور بارها از توپ‌های شیلکا در جنگ‌های شهری بهره برده است.

شیلکا از موفق‌ترین جنگ‌افزارها در کلاس خود بود که قابلیت‌های بسیار بالاتری در مقایسه با سیستم‌های مشابه خود داشت. ابتدا قرار بود این سیستم در کنار سیستم خودکششی ۵۷ م‌م زسو-۵۷-۲ در ارتش شوروی فعالیت کند اما نیروهای شوروی بسیار از شیلکا راضی‌تر بودند و به همین جهت زسو-۵۷-۲ خیلی زود در دهه ۱۹۶۰ از ارتش این کشور کنار گذاشته شد.