فرنق (خمین): تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
Rezabot (بحث | مشارکت‌ها)
جز ربات: حذف از رده:ویکی‌سازی رباتیک
خط ۵:
روستای فرنق دارای موقعیتی پایکوهی است که در میان کوه‌های پراکندهٔ دامنه‌های شرقی زاگرس مرکزی واقع شده‌است. به دلیل نزدیکی تقریبی با کوه‌های مرتفع اشترانکوه (با قلل بالای ۴۰۰۰ متر) که در جنوب ازنا و الیگودرز و فاصله‌ای حدود ۶۰ کیلومتر از فرنق قرار گرفته، آب و هوای این روستا معتدل و خشک، و به دلیل وجود دریاچه نمک و [[دشت کویر]] در ۲۰۰ کیلومتری جهت شمال شرقی، پیرامون فرنق را از جهت شرق به جز واحدهای روستایی، بیابان فرا گرفته‌است.
 
== نامگذاری ==
ریشه این نام سابقهٔ [[اوستا|اوستایی]]یی دارد. فَرنَک یا [[فرانک (مادر فریدون)|فرانک]] نام مادر کی‌ابیوه، رومین کی (پادشاه) از کیان مصرح در کتب مذهبی است. مفسرین اوستا و نویسندگان تاریخ کیانیان، نام فرنگ را در ضمن نسب‌نامه کیان آورده‌اند. می‌توان فرنق را شکل تثبیت‌شده‌ای از فَرنَگ می‌باشد.<ref>{{یادکرد|کتاب=نام مکان‌های جغرافیایی در بستر زمان|نویسنده = مهرالزمان نوبان|ناشر =انتشارات ما|چاپ=اول|شهر=تهران|صفحه=۳۵۷|سال=۱۳۷۶|شابک=964-6497-00-4}}</ref>
 
== ویژگی‌های طبیعی ==
خط ۱۸:
 
== ویژگی‌های انسانی ==
مطابق نتایج آخرین سرشماری منتشر شده جمعیت روستای فرنق بالغ بر ۱۶۰۸ نفر برآورد شده‌است که ۵۳ درصد از این جمعیت را زنان تشکیل می‌دهند. در گذشته جمعیت روستا بیش از رقم کنونی بوده (حدود۳۰۰۰ نفر در سال‌های ۴۵-۱۳۴۰) که به دلیل مهاجرت برای یافتن شغل اکنون جمعیت رو به کاهش نهاده‌است. از [[منظر فرهنگی،فرهنگی]]، به این دلیل که فرنق در محل تلاقی سه استان (مرکزی-لرستان-اصفهان) قرار گرفته تا حدود زیادی از این فرهنگ‌ها متأثر شده، چنانکه این موقعیت ویژهٔ جغرافیایی، سبب مهاجرت‌های بسیاری نیز به این روستا گردیده‌است. از جمله، مهاجرت گروهی از اقوام لُر از سمت الیگودرز و حتی شماری از عشایر حاشیه‌های [[رود دز]] به فرنق، که سیمای ظاهری و فرهنگی این روستا را تا حد بسیاری تغییر داده‌است، چنانکه می‌توان گفت به میزان خروجی‌های این روستا به مقصد خمین، اصفهان و تهران؛ ورودی‌های فرنق عموماً از روستاهای لُر زبان غرب و جنوب غربی این روستا می‌باشند.
شغل عمده ساکنین فرنق کشاورزی است. همین موضوع را می‌توان در مهاجرت از فرنق یا ورود به این روستا تأثیر گذار دانست. عدم وجود شرایط برای گسترش زمین‌های کشاورزی به دلیل فقدان منابع آبی و نبود خاک حاصلخیز، جوانان روستا را به امید یافتن شغلی مناسب تر و مطمئن تر، راهی شهرهای خمین، تهران و همینطور اصفهان نموده‌است. در عوض، دامداران و عشایر محروم شمال خوزستان، این روستا را چون واحه‌ای نسبت به بیابان‌های خشک محل سکونت سابق شان گرامی می‌دارند و آن را محل امنی جهت زندگی می‌دانند.
 
خط ۴۱:
 
امکانات و تاسیسات روستای فرنق از سال ۱۳۵۹ فرنق دارای برق شد و بعد از آن در حد فاصل سال‌های ۱۳۶۱ تا ۱۳۶۲ [[آب آشامیدنی]] به وسیله [[لوله کشی]] به خانه‌های فرنق راه یافت که هم اکنون نیز همان مخزن قدیمی که با آب چاه پُر می‌شود، آب شرب فرنق را تأمین می‌کند
[[گاز شهری]] نیز در سال گذشته (۱۳۸۵) به خانه‌های فرنق راه یافت و با در نظر گرفتن مخابرات فرنق که در سال‌های اخیر همهٔ روستا را تحت پوشش خطوط تلفن قرار داده‌است (عکس ۸)، می‌توان گفت فرنق در حال حاضر از تمامی امکانات چهارگانه اولیه(آب، برق، گاز و تلفن) بهره مند است.
 
فرنق دارای ۴ مسجد و یک [[مسجد جامع]] می‌باشد (عکس ۹). همچنین یک درمانگاه شبانه روزی، دو [[حمام عمومی]] (عکس ۱۰)، دو مدرسه، راهنمایی و دبیرستان مجزای دخترانه و پسرانه، یک [[شرکت تعاونی]] روستایی، دهداری، پایگاه بسیج روستایی، [[مهد کودک،کودک]]، شورای حل اختلاف، و همچنین ۱۱ واحد فروشگاه کوچک روستایی می‌باشد.
 
== ارتباط روستا با روستاهای اطراف ==
خط ۵۳:
== منابع ==
{{پانویس}}
* ۱- [[احمدی نژاد،نژاد]]، سید هادی، «نامه جاپلق و شهرهای همجوار»، انتشارات سازمان تحقیقات و آموزش کشاورزی، تهران، چاپ اول، ۱۳۸۶.
* ۲- سازمان جغرافیایی ارتش، فرهنگ جغرافیایی آبادی‌های [[جمهوری اسلامی]] ایران، چاپ اول، ۱۳۵۹.
* ۳- سمیعی، عزیز الله، «دانشنامه رجال و حاکمان کمره و جاپلق»، انتشارات نوای دانش، اراک، چاپ اول، ۱۳۸۲.
* ۴- صدرا، [[محمد باقر،باقر]]، «بارگاه سخن»، انتشارات انجمن فرهنگی ادبی [[امیر کبیر،کبیر]]، چاپ اول، ۱۳۸۱.
* ۵- فرهادی، مرتضی، «نامه کمره»، انتشارات امیر کبیر، تهران، چاپ اول، جلد اول، ۱۳۶۳.
* ۶- [[مرتضی فرهادی]] «نامه کمره»، انتشارات امیر کبیر، تهران، چاپ اول، جلد دوم، ۱۳۶۹.
* ۷- [[آیت‌الله کمره‌ای]]، حاج [[میرزا خلیل،خلیل]]، «سروش مقدس».
* ۸- امیدی، بهنام،«تحقیق دانشجویی»، [[دانشگاه آزاد]] [[تهران مرکزی،مرکزی]]، گروه آموزشی جغرافیا، [[مقطع کارشناسی]] ارشد، ۱۳۸۶.
* ۹- ناصری فرد، محمد، «آثار تاریخی خمین»، انتشارات نوای دانش، قم، چاپ اول، ۱۳۸۵.