قرارداد داده‌نگار کاربر: تفاوت میان نسخه‌ها

UDP از مدل انتقال ساده بدون استفاده از تکنیک [[دست تکانی]] صریح که برای ایجاد [[قابلیت اطمینان]] (Reliability)، [[مرتب سازی]] و یکپارچه سازی داده‌ها بکار می‌رود، بهره می‌جوید. بنابراین، UDP سرویس غیرمطمئنی را ارائه می‌دهد و ممکن است بسته داده ها نامرتب، تکراری بوده و یا بدون اطلاع قبلی از دست بروند. UDP تشخیص می‌دهد که بررسی خطا و تصحیح آن با توجه به نوع کاربردی که دارد لازم نبوده و یا نباید اجرا شود، بنابراین چنین بار اضافی پردازشی را بر شبکه تحمیل نمی‌کند. برنامه‌های که نسبت به زمان حساس هستند از UDP استفاده می‌کنند، زیرا از دست دادن بسته‌ها بهتر از منتظر ماندن برای بسته هاست. بنابراین پروتکل UDP بهترین گزینه برای سیستم‌های بلادرنگ به حساب می‌آید. اگر برنامه‌ای نیاز به امکانات تصحیح خطا در سطح واسط شبکه داشته باشد، می‌تواند از [[قرارداد کنترل انتقال]] {{انگلیسی|TCP یا Transmission Control Protocol}} و یا [[پروتکل انتقال کنترل جریان]] {{انگلیسی|SCTP یا Stream Control Transmission Protocol}} استفاده کند که به طور خاص برای این منظور طراحی شده‌اند.

برنامه‌های UDP از [[سوکت بسته داده‌داده]] برای برقراری ارتباطات میزبان-به-میزبان استفاده می‌کنند. برنامه یک سوکت را در انتهای بسته انتقال داده اش می‌چسباند، که ترکیبی از [[آدرس آی‌پی]] و شماره پورت سرویس است. پورت یک ساختار نرم افزارینرم‌افزاری است که با یک عدد 16 بیتی به نام [[شماره پورت]] شناسایی می‌شود. شماره پورت عددی بین 0 تا 65,535 است. پورت 0 رزرو شده‌است، اما اگر پردازش ارسال کننده انتظار دریافت پیام را نداشته باشید مجاز است که از این پورت استفاده کند.

UDP هیچگونه تضمینی برای تحویل پیام به [[پروتکل لایه بالاتر]] را نمی‌دهد و پروتکل‌هایی هم که از UDP استفاده می‌کنند هیچ حالتی از پیغامی را می‌فرستند نگه نمی‌دارند. به همین دلیل، UDP را پروتکل بسته-داده‌داده ''[[قابلیت اطمینان (شبکه‌های رایانه‌ای)|غیر مطمئن]]'' می‌نامند.

| colspan="32"|&nbsp;<br />{{سخ}}داده<br />{{سخ}}&nbsp;

UDP داده ها را در قالب قطعاتی (Segment) ارسال می کند، که در ابتدای آنها 8 بایت سرآیند و سپس داده های [[لایه کاربرد]] قرار می گیرد. این سرآیند در جدول بالا نشان داده شده است. دو فیلد [[شماره پورت]] به منظور شناسایی نقاط پایانی (پروسه‌های نهایی) در ماشینهای مبدأ و مقصد به کار می آیند. وقتی یک بسته UDP از راه می رسد، محتوای آن به پروسه متصل به شماره پورت مقصد، تحویل داده می شود. عمل اتصال پروسه به یک پورت از طریق تابع اولیه BIND انجام می شود. (فرآیندفرایند مقیدسازی پروسه به یک پورت در TCP و UDP تفاوتی ندارد) در حقیقت، آنچه که UDP در مقایسه با IP معمولی اضافه‌تر دارد پورتهای مبدأ و مقصد هستند. بدون فیلدهای مربوط به پورت، [[لایه انتقال]] نمی داندنمی‌داند که با یک بسته چه کار کند. با این فیلدها، داده به درستی تحویل پروسه مربوطه خواهد شد.

;طول: فیلدی که طول کل بسته داده‌داده را بر حسب بایت نشان می‌دهد. حداقل طول 8 بایت است که متعلق به طول سرآیند می‌باشد. اندازه فیلد به طور تئوریک 65,535 بایت (8 بایت برای سرآیند + 65,527 بایت برای داده) برای بسته دادۀ UDP است. اما حداکثر اندازه عملی برای IPv4 عبارت است از 65,507 بایت. (65,535 - 8 بایت برای سرآیند یو دی پی - 20 بایت برای سرآیند IP). عدم استفاده از این فیلد نوعی سهل انگاری است مگر اینکه کیفیت داده ها چندان مهم نباشد. (مثلاً در مورد صدای دیجیتال)

<blockquote>''این کد حاصل جمع سرآیند، داده‌ها و یک «شبه فرآیندفرایند فرضی» (Pseudoheader) است. قالب شبه سرآیند فرضی در جدول پایین آمده است. برای محاسبه این کد ابتدا فید چک‌سام صفر فرض می شود و در صورت فرد بودن تعداد بایتها، تعدادی صفر زائد به انتهای داده‌ها اضافه می گردد تا تعداد بایتها زوج شود. الگوریتم محاسبه چک‌سام بسیار ساده است: مجموعه بایتها به صورت کلمات 16 بیتی (یعنی دو بایت دو بایت) با هم جمع شده و حاصل جمع به صورت «متمم 1» (One's Complement) منفی می شود و درون فید چک‌سام قرار می گیرد. نتیجتاً وقتی در گیرنده این محاسبه بر روی کل قطعه (شامل فیلد چک‌سام) انجام می شود نتیجه آن باید صفر باشد. در غیر اینصورت داده‌ها قابل اطمینان و سالم نیستند.<ref>همان، ص 537.</ref> ''</blockquote>

چک سام در قالب UDP IPv4 با استفاده از یک شبه سرآیند فرضی محاسبه می شود و شباهت زیادی به سرآیند واقعی یک IP دارد. این سرآیند فرضی یک سرآیند واقعی IP نمی باشدنمی‌باشد که در ارسال بسته IP دخالت دارد. جدول زیر ساختار کامل شبه سرآیند فرضی که تنها برای محاسبه چک‌سام مورد استفاده قرار می گیرد را مشخص می نماید.

| colspan="32"|&nbsp;<br />{{سخ}}داده<br />{{سخ}}&nbsp;

| colspan="32"|&nbsp;<br />{{سخ}}داده<br />{{سخ}}&nbsp;

در مورد UDP بر خلاف TCP مورد مهم و قابل توجهی وجود دارد که برنامه‌های مبتنی بر این پروتکل قابلیت جلوگیری از ازدحام و مکانیزم کنترلی خوبی نیستند. برنامه‌های UDP ای که به مسأله ازدحام توجهی نمی‌کنند و میزان قابل توجهی از [[پهنای باند]] را نیز اشغال می‌کنند، می‌توانند ثبات اینترنت را به مخاطره بیاندازندبیندازند. مکانیزم‌های مبتنی بر شبکه‌ای وجود دارد که برای به حداقل رساندن تأثیرات مخرب، ترافیک‌های کنترل نشده UDP ارائه شده‌اند. اجزاء مبتنی بر شبکه نظیر روترها که از تکنیک‌های صف بندی و حذف بسته‌ها استفاده می‌کنند، تنها ابزار موجود برای کاهش دادن ترافیک حجیم برنامه‌های مبتنی بر UDP می‌باشند. [[پروتکل کنترل ازدحام بسته داده]] {{انگلیسی|DCCP یا Datagram Congestion Control Protocol}} راه حلی نسبی برای حل این مشکل بالقوه‌است. این پروتکل با افزودن رفتار کنترلی مشابه TCP در سیستم میزبان، جریان‌های شدید UDP را کنترل می‌کند.

* [[پروتکل ساده مدیریت شبکه]] (SNMP) : از این پروتکل برای مدیریت [[تجهیزات شبکه]] استفاده می‌شود.

انتقال صدا و تصویر معمولاً از طریق UDP صورت می‌گیرد. پروتکل‌های پخش زنده صدا و تصویر برای مدیریت از دست رفتن بسته‌ها طراحی شده‌اند تا تنها افت کیفیت ناچیزی رخ دهد، تا اینکه زمان زیادی برای ارسال دوباره بسته‌های از دست رفته صرف شود. به این دلیل که TCP و UDP هر دو در یک شبکه کار می‌کنند، بسیاری از کسب و کارها به این نتیجه رسیده‌اند که افزایش اخیر در ترافیک UDP از این برنامه‌های بلادرنگ بر کارایی برنامه‌هایی نظیر [[پایانه‌های فروش]] (POS)، سیستم‌های حسابداری و [[پایگاه داده]] که از TCP استفاده می‌کنند، آسیب می‌رسانند. زمانیکه TCP متوجه از دست رفتن بسته‌ای می‌شود، نرخ انتقال داده‌هایش را کاهش می‌دهد. از آنجاییکه، برنامه‌های تجاری و بلادرنگ برای کسب و کارها مهم می‌باشند، بر اهمیت توسعه راه حل‌های [[کیفیت خدمات]] (QoS) روز به روز افزوده می‌شود.

* ''دارای ترتیب'' - اگر دو پیغام بر روی یک خط ارتباطی به ترتیب فرستاده شوند، پیغام اول، اول خواهد رسید. زمانیکه قطعات داده‌ای در ترتیب اشتباه دریافت شوند، TCP تمام بسته‌های خارج از ترتیب را بافر می‌کند تا اینکه تمام بسته‌ها به طور کامل دریافت شوند، سپس تمام آنها را مرتب کرده و تحویل [[برنامه کاربردی]] می‌دهد.

* ''بسته داده‌داده'' - بسته‌ها به صورت تکی ارسال شده و تنها زمانیکه به مقصد برسند از نظر یکپارچگی مورد بررسی قرار می‌گیرند. بسته‌ها دارای حد صریح و روشنی هستند که برای گیرنده کاملاً مشخص است.

|بازیابی = 29 جولایژوئیه 2011