روابط آلمان و ایران: تفاوت میان نسخه‌ها

 

== در زمان حکومت جمهوری اسلامی ایران ==

 

پس از روی کار آمدن [[دولت خاتمی|دولت اول خاتمی]] در [[۲ خرداد]] [[۱۳۷۶]]، مقامات آلمانی خط قرمزی بین [[حکومت جمهوری اسلامی ایران|حکومت]] و دولت وقت ترسیم کردند و رفتاری مختلف با هریک پیش گرفتند. دعوت از شرکت‌کنندگان ایرانی در [[کنفرانس برلین]] گرچه به طور رسمی از جانب دولت آلمان نبود، ولی با اجازه و رضایت آنها انجام گرفت. در زمان دولت اول و دوم خاتمی، آلمان در چندین پروژه در ایران حضور داشت. از جمله سفر وارنر مولر {{آلمانی|WARNER MULLER}} وزیر اقتصاد آلمان در ۱۱ مهر ۱۳۷۹ به ایران که در خلال آن دو پروژه بزرگ اقتصادی مربوط به گسترش [[پتروشیمی بندر امام]] و [[پارس جنوبی]] به مجموع مبلغ ۸۵۰ میلیون پوند به شدکت آلمانی لینده {{آلمانی|Linde AG}} واگذار شد. ساخت ۶ فروند کشتی اقیانوس پیما در سال ۱۳۸۱ به ارزش ۱۸۹ میلیون دلار بین [[شرکت کشتیرانی جمهوری اسلامی ایران]] و مجتمع کشتی‌سازی ''Aker MTW''. انتقال تکنولوژی ساخت [[کشتی کانتینری|کشتی‌های کانتینربر]]. ساخت مجتمع [[پی‎وی‌سی]] توسط شرکت ''UHDE'' به ارزش ۵۰۹ میلیون دلار در منطقه ویژه پتروشیمی امام خمینی و توسط [[سازمان نوسازی و گسترش صنایع ایران]]. تولید مشترک موتور BR900 برای اتوبوس شرکت [[ایدم]] تبریز زیر نظر [[ایران خودرو دیزل]] و شرکت [[دایملر کرایسلر]] به ارزش ۷ میلیون یورو در تعداد ۴۰۰۰ دستگاه موتور در سال که ۲۲٫۵۰ درصد سهام شرکت برای ایران خودرو و ۳۰ درصد متعلق به دایملر بوده است. آلمان بعد از پیروزی انقلاب بجز در سال ۲۰۰۱ (در رتبه دوم بعد از ایتالیا) همواره بزرگترین صادرکننده به ایران بوده است. به عنوان مثال صادرات در سال ۲۰۰۲ به ارزش ۲٫۲ میلیارد یورو. در همین سال واردات آلمان از ایران ۳۲ میلیون یورو بوده است که عمده آن را فرش، پسته و نفت تشکیل داده بوده.