جان کولترین: تفاوت میان نسخه‌ها

|ساز = ساکسیفونساکسوفون آلتو، ساکسیفونساکسوفون تنور، ساکسیفونساکسوفون سوپرانو، گاهی: فلوت و باس کلاریانت

'''جان ویلیام کولترین (کلترین)''' (۱۹۲۶-۱۹۶۷) معروف به '''ترین''' (به معنی قطار) [[آهنگ‌ساز]] و نوازندهٔ [[ساکسیفونساکسوفون]] [[جاز]] [[آمریکایی]] است. با وجود اینکه او از سال ۱۹۴۶ به طور پراکنده به ضبط موسیقی می‌پرداخته‌است، تا قبل از سال ۱۹۵۵ دوران آهنگ سازی و ضبط او به طور جدی آغاز نشده بود. از سال ۱۹۵۷ به بعد او تعداد زیادی آلبوم تهیه و ضبط کرد که بعضاً بعد از مرگش در سال ۱۹۶۷ به انتشار رسیدند.

تابستان سال ۱۹۵۵ نقطه عطفی در دوران کاری جان به شمار می‌رود. در این سال [[مایلز دیویس]] که بعد از ترک اعتیاد آمادهٔ راهندازیراه‌اندازی گروه جدیدی بود، با جان تماس گرفت و او را برای نواختن ساکسیفونساکسوفون در اولین گروه پنج نفری بزرگ خود دعوت کرد. دعوتی که پذیرفته شد و حاصل آن یک همکاری موفق از اکتبر ۱۹۵۵ تا آوریل ۱۹۵۷ بود. اولین نشانه‌های نبوغ کولترین در طول این همکاری هویدا شد.

از اواخر ۱۹۵۷ کلترین برای مدتی کوتاه با [[تلانیوس مانک]] نواخت که حاصل کار دو کنسرت معروف [[شهر نیویورک|شهر نیویورکونیویورک]] و [[فایو سپات]] بود. در همین مدت او شروع به رهبری گروه کرد که منجر به تعداد زیادی جلسه ضبط برای شرکت صفحه‌پرکنی [[پرستیژ]] شد. آلبوم معروف [[قطار آبی|بلو ترین]] حاصل همین دوران بود.

در سال ۱۹۵۸ او دوباره به مایلز دیویس پیوست و در همین زمان بود که توجه منتقدان به شیوه جدیدی که او در نواختن ساکسیفونساکسوفون ابداع کرده بود جلب شد. شیوهٔ او که شامل نواختن تعداد زیادی نت به سرعت و در زمانی کوتاه بود برای آن زمان کاملاً بدیع بود. عده‌ای از منتقدین این روش را خشن و حتی زمخت می‌دانستند. این شیوه در عین سرعت، غالب‌هایقالب‌های تکرار شونده اییشونده‌ایی را هم در بر می‌گرفت. ایرا گیتلر، منتقد جاز نام "«ورقه‌هایی از صداًصدا» را برای این سبک به کار برده‌است. این دوره همکاری کولترین با مایلز، [[کننبال ادرلی]]، [[بیل اوانس]]، و نوازنده‌های نام‌دار دیگر یکی از موفقترینموفق‌ترین گروه‌های تاریخ موسیقی جاز را به وجود آورد که آلبوم‌هایی نظیر [[کایند آف بلو|به نوعی آبی|به نوعی غمگین]] و [[مایلستونز]] حاصل آن بود. در همین سال کولترین به ضبط کارهای خودش از قبیل آلبوم مطرح [[قدمهای بزرگ|جیانتجاینت ستپز]] برای [[آتلانتیک رکوردز]] پرداخت. در این دوران او شروع به نواختن ساکسیفونساکسوفون [[سوپرانو]] کرد، سازی که در آن زمایزمان در جاز غیر مرسوم محسوب می‌شد.

در سال ۶۰ برای اولین بار کولترین گروهی چهار نفره ([[کوارتت]]) گرد هم آورد متشکل از پیانیست [[مک‌کوی تاینر]]، بیسیست [[آرت دیویس]] و درامر [[الوین جونز]]. او قراردادی با [[آتلانتیک رکوردز]] امضا کرد که مهم‌ترین ثمره آن آلبوم معروف [[چیزهای محبوب من]] بود. در پایان این قرارداد کولترین با [[ایمپالس]] وارد قرادادقرارداد شد و تا آخر دوران کاری بیشتر آثار خود را با همین شرکت منتشر کرد. در همین دورهٔ زمانی [[اریک دلفیدالفی]] به گروه پیوست و گروه در [[ونگارد ویلیج]] کنسرت‌های بسیار موفقی اجرا کرد. کارهای این کنسرت نشانگر جریان جدید کاریی بود که گروه در پیش گرفته بود. جریانی که تحت تأثیر موسیقی هندی و در عین حال دو جریان جدید [[مدال جز]] و [[فری جز]] بود. این سیاق جدید واکنشهای متفاوتی را در بین منتقدین و شنوندگان برانگیخت. تا حدی که مجله دونداون بیت، موسیقی او را «ضد جاز» نامید [http://www.vervemusicgroup.com/artist.aspx?aid=2660]. شاید به خاطر همین فشارها بود که کولترین در استدیو آلبوم‌های عادیتریعادی‌تری اجرا می‌کرد. او با [[دوک الینگتن]] و [[جانی هارتمن]] دو آلبوم ضبط کرد و همچنین اثر ملودیک [[ترانه‌ها|بالادز]] را بیرون داد.

در سال ۱۹۶۴ کولترین [[یک والا عشق|A loveLove supremeSupreme]] را منتشر کرد که یکی از پیجیده‌ترین و در عین حال موفقترین آلبوم‌های او بود. این آلبوم منادیگر سبک جدیدی بود که او در پیش گرفته بود. سبکی که بیشتر مبتنی بر مفاهیم روحانی بود و موسیقی چند لایه‌ای را به نمایش می‌گذاشت.

در سالهای آخر همکاریش با کوارتت کلاسیک خود، کولترین توجه روزافزونی به [[آوانگارد جز]] نشان می‌داد و به نظر می‌رسید او تحت تأثیر سبک نوازندگی [[آلبرت آیلر]] قرار گرفته‌است. در اواخر ۱۹۶۵ او انتزاعی‌تر از همیشه مینواخت و بیشتر از ساز [[تنور]] استفاده می‌کرد. در همین دوران او کارهایی از قبیل [[گذار|گذار (آلبوم)]] و [[چیزی جدید در نیوپورت]] را به همراه کوارتت کلاسیک ضبط کرد. در گام بعدی او از نوازنده‌های آوانگارد جدیدی چون [[آرچی شپ]]، [[فیریافارو سندرز]] و [[رشید علی]] نیز گاهی در گروه استفاده کرد. با ورود این نوازندگان گروه سیاق جدیدی در پیش گرفت که در سبک [[فری جز]] به شمار می‌رفت و باعث شد اعضا قبلی از گروه جدا شوند. به طوری که نهایتاً گروه جدید کولترین را [[فیریافارو سندرز]] نوازندهٔ تنور ساکسیفون،ساکسوفون، [[آلیس کولترین]] همسر جدیدش و نوازنده [[پیانو]]، جیمی گریسون نوازنده [[بیس]] و [[رشید علی]] نوازنده [[درام|طبل]] تشکیل می‌دادند. این گروه جدید که کاملاً در سبک فری جز می‌نواخت مدت زیادی دوام نیاورد چون در سال ۱۹۶۷ کولترین به علت [[سرطان کبد]] درگذشت. مرگ او که غالباً به مصرف بی‌رویه مواد مخدر و الکل در دوران جوانی نسبت داده می‌شود، سرآغاز انتشار انبوه موسیقی ضبط شده توسط او در سالهای آتی توسط همسرش بود.