شهرستان لالی: تفاوت میان نسخه‌ها

در بخش جنوبی نیز قلعه مش مرداسی، قلعه چنگایی، کیارس، متعلق به ایل بهداروند بوده‌اند.(مش مرداسی، چنگایی، و کیارسی از طوایف بهداروند هستند)

 

 

آثار سکونت یکجانشینی در محل کنونی شهر لالی از زمانها بسیار دور به خاطر نداشتن آب آشامیدنی وجود نداشته اما در بنه میر،تتر، خواجه آباد سفلی آثاری به چشم می‌خورد چون دارا ی چشمه بوده‌اند. اما زندگی به سبک مدرن درمرکز شهر لالی کنونی از زمانی آغاز شد که پای کارکنان شرکت نفت دارسی برای یافتن چاهای نفت بیشتر به لالی وارد شد. آنها در دو نقطه از دشت بنگله‌هایی را برای اسکان کارکنان خود احداث نمودند. و شرو ع به اکتشاف نمودند و چندین حلقه چاه نیز حفر نمودند و بسیاری از آنها را پلمپ نمودند. و این شد سرآغاز زندگی یکجانشینی در دشت لالی شد. در زمان رضاشاه که قانون تخت قاپو یا همان اسکان عشایر را به اجرا گذاشت بسیاری از طوایف اسیوند و بهداروند با اجبار اسکان پیدا نمودند و آب آشامیدنی آنها از طریق شرکت نفت با تانکرهای آبکشی تأمین می‌شد و حتا تا اوایل دهه ۱۳۶۰ که خود شاهد بودم این کار از طریق سازمان آب انجام می‌گرفت. انگلیسی‌ها به این دشت Lali Plain به معنی دشت لالی می‌گفتند و در بسیاری از اسناد آن دوره که چندتا از آن‌ها نزد من هست، بختیاری‌ها نیز هنگام مکاتبه با ادارات بخش، دقیقاً از ترجمه عبارت انگلیسی «لالی دشت» استفاده می‌نمودند.

 

 

هم اینک شهرستان لالی سکونت گاه ایل دورکی (طایفه اسیوند، طایفه آسترکی، طایفه بابا احمدی)، ایل بهداروند(طایفه منجزی مش مرداسی، بلیوند، چنگایی، آل جمالی، علاء الدین وند) و ایل بابادی می‌باشد. در زمان پهلوی، لالی و اندیکا یک بخشداری داشتند بنام بخشداری قلعه زراس اندیکا و لالی. در دهه ۱۳۶۰ لالی به یکی از بخش‌های شهرستان مسجدسلیمان تبدیل شد تا اینکه سرانجام در سال ۱۳۸۲ خورشیدی با نام شهرستان لالی از مسجدسلیمان جدا گردید و بجز در حوزه انتخابیه نماینده مجلس، دارای ادارات مستقل می‌باشد که از مرکزاستان دستور می‌گیرند.