|
=== فیلمهای نخستین در دههٔ ۱۹۵۰ ===
نخستین فیلم بلند داستانی آنتونیونی "داستانوقایع نگاری یک شیداییعشق" Cronaca di un Amore بر پایهٔ داستانی از جیمز ام کین James M. Cain بنام "پستچی همیشه دو بار زنگ می‌زند" بود که در ۱۹۵۰ به پرده آمد وبرندهٔ پاداشن ی بزرگ میان میهن‌ها از جشنوارهٔ "پونتا دل است" Punta del Este در ۱۹۵۱ گردید. در آغازخرده گیران این فیلم را ناوفاداری کارگردانی از رده‌های میانی به نوشدایی neo-realism دریافتند. این فیلم زندگی کارخانه دار توانگری را بازمی گوید که کارآگاهی را به کار می گمارد تا از زندگی پنهانی همسرش پرده بردارد. کارگردان با بکارگیری انگارهٔ ساختمان‌ها می کوشد تا از جهان درونی قهرمان‌های داستان بازتابی فراآرد.
پس از آن در ۱۹۵۲ او فیلم "شکست خوردهخوردگان" I Vinti را ساخت که ازسوی بنیادی کاتولیک سرمایه گذاری شده بود تا که نادرستخویی جوانان اروپا را در روزگار پس از جنگ دوم جهانی نشان دهد.این فیلم در سه بخش بزه کاری جوانان را در پاریس، لندن و رم نشان می‌دهد. هرچند آنتونیونی فیلم را بهانه‌ای می‌کند تا یک گواهاک بس کارشده را به آزمونی شیوه مند بگردانداز پدیدهٔ بیزاری و ازخودبیگانگی جوانان. سپس در ۱۹۵۳ "بانویی بدون گل های کاملیا" La Signora Senza Camelie راساخت که یکی از کارهای به ناروا فراموش شدهٔ اوست که با نگاهی خشمگین از سینمای ایتالیا خرده گیری می‌کرد. وازین روی بود که سوفیا لورن و جینا لولو بریجیدا به نگرانی از بر انگیختن کین دست اندرکاران نیرومند سینما ازبازی در آن سرباز زدند. این فیلم داستان "کلارا" دختر زیبای فروشنده ایست که "ارکوله" فرا آورد کنندهٔ فیلم او را می‌یابد و "کلارا" یک شبه ره پر نامی می‌گیرد. "ارکوله" که از تنگ چشمی به دلاویزان بسیار "کلارا" اورا به همسری می‌گیرد سر انجام مایهٔ در خود شکستگی این هنر پیشهٔ جوان می‌شود.
در ۱۹۵۴ زندگی زناشویی ۱۲ سالهٔ آنتونیونی با همسرش "لتیزیا بالبونی" Letizia Balboni به جدایی پایان گرفت و چندی ازآن پس لتیزیا درین باره بیاد آورد که "ما درخاموشی میزیستیم. و به آژده‌ای رسیده بودیم که پیاممان را تنها با کمک کسگانه‌های آفریدهٔ او می‌توانستیم به یکدیگر بر سانیم و او در بارهٔ پرورش کسگانه‌هایش از من راهنمایی می جست. او تنها یک راه را برای خودآشکاری می‌شناخت وآن به کمک کارهایش بود. روش آنتونیونی آنست که بگذارد تا بازیکنانش آشفتگی‌های درونی اورا در فیلمهایش زندگی کنند. او به یاری این جای گذینان تنش‌های درونی خویش را زندگی می‌کند." آنتونیونی پس از این به اندوهناکی ژرفا فرو شدو بی خوابیش فزونی گرفت. و چه بسا که تا دمدمه‌های پگاهان به نبشتن فیلمنامه می‌پرداخت.
در ۱۹۵۵ هنگامیکه آنتونیونی به فرازای درون آشفتگی خویش رسیده بود توانست تا به نخستین پیروزی هنریش دست یابد. فیلم "دوستانرفیقه دخترها" Le Amiche او که برندهٔ پاداشن شیر سیمین جشنواره ونیز شد داستان زندگی پوچ و بی شیدایی گروهی از زنان ردهٔ میانی شهر تورین Turin را باز می نمایاند. شیوهٔ چند لایهٔ بررسی آنتونیونی از نگرانی هاو دل پریشانی‌های زنان تا به امروزه و همواره ازین پس یکی از ارجمندترین برداشت‌های سینمایی شناخته شده و خواهد شد. با این فیلم بود که او آزمودن روش درآوری improvisation در صحنه را آغاز نمود. " تنها درآن هنگام که من چشمم را به سوراخ دوربین می فشرم و بازیکنان را به بازی آغاز می دارم است که انگاشت برازای صحنه رادر می یابم" او این روش را در فیلم پرآوازهٔ ۱۹۵۷ خود "فریاد خشم" Il Grido دنبال کرد. این فیلم داستان کارگری از سرنشینان درهٔ پو Po Valley است که همسرش او را رها می‌کند. بیچارگی درونی و تنهایی این کسگانه در چشم اندازی تهی از زیستایی و بخودواگذاشته بازتاب خویش را می‌یابد. و این به کارگیری از چشم اندازها بود که از آن پس نماد کارهای آنتونیونی گردید. این فیلم پل پیوند دهی میان کارهای نخستین و شاهکارهای آینده او بود
=== آغاز سینمای ویژهٔ آنتونیونی و فیلمهای سه گانهٔ دههٔ ۱۹۶۰ ===
در هنگام صدا گذاری به "فریاد خشم" بود که آنتونیونی با مونیکا ویتی Monica Vitti ستارهٔ آیندهٔ فیلمهایش آشنا شد و به او دلبست. برای دوسال بود که آنتونیونی نمی‌توانست تهیه کننده‌ای برای فیلمهایش بیابد تاکه سر انجام در سال ۱۹۵۹ سرمایه گذاری را برای فیلم جدید خود "[http://en.wikipedia.org/wiki/L'Avventura|ماجرا]" پیدا نمود. اما پیش از آنکه ساختن "ماجرا" به پایان رسد این فیلم به آستانهٔ ازمیان رفتن رسید چراکه سرمایه گذار بی پول و پلای آن از پشتبانی فیلم در میانهٔ فیلمبرداری دست کشید. به گفتهٔ آنتونیونی " کار به جایی رسیده بود که ما دیگر غذایی برای خوردن هم نداشتیم تعدادی از کارگران فیلم ما را رها کردند واگرچه ما توانستیم بجایشان دسته‌ای دیگر را بکار گیریم اما آنها نیز ما را بخود واگذاشتند و رفتند. من بیست هزار متر فیلم داشتم و هنر پیشه‌ها یم با من ماندند. پس من خود دوربین بدوش برده و فیلمبرداری را ادامه دادم" سر انجام تهیه کننده‌ای دیگر برای فیلم پیدا شد.
فیلم "ماجرا" که بسیاری آن را شاهکار آنتونیونی می‌دانند، فیلمی ست که زبان سینما را دگرگونی و تازگی داد و میدهٔ گردش کارهای کارگردانی آنتونیونی گشت . اگرچه هنگامیکههنگامی که این فیلم در جشنوارهٔ ۱۹۶۰ کان به نمایش آمد بسیاری از تماشاگران آن را هو کردند و گروهی از آنان به خشم از نمایشکده بیرون شدند. کارگردان و هنرپیشه‌ها ی فیلم در نخست می پنداشتند که برای همیشه آیندهٔ کاریشان تباهی گرفته است. اما اندکی دیرتر از آن شب [[روبرتو روسلینی]] و گروهی دیگر از نامداران سینمای ایتالیا آوایه‌ای نوشتند و آنرا روز دیگر پخش نمودند. در آوایه چنین آمده بود: " با آگاهی از ارجمندی تکتایانه فیلم ماجرا میکل آنجلو آنتونیونی و افسرده از پدیدهٔ دشمنانه‌ای که از آن برخاست . دستینه گذاران زیرین که همگی از بازکاوان و دست اندرکاران سینمایند آهیخته سر برآنند تا که سازندهٔ این فیلم را بستایند." و آنگاه بود که افسانهٔ "ماجرا" پدیدار شد، فیلمی که تماشاگران کان هویش کردند و با این همه برندهٔ پاداشن ویژهٔ داوران جشنواره شد. در ۱۹۶۱ ماهنامهٔ انگلیسی , Sight and Sound، با دید جویی از ۷۰ نفر از بازکاوان فیلم در سراسر جهان نه تنها "ماجرا" را آفرین گفت که بل آنرا به آوند دومین از همیشه بهترین فیلم ها، پس از "شهروند کین" Citizen Kane [[اورسن ولز]]، برگزید.
پس از "ماجرا" آنتونیونی دوفیلم دیگر "شب" La Notte برندهٔ پاداشن خرس زرین جشنوارهٔ فیلم ۱۹۶۱ برلین و [[کسوف (فیلم ۱۹۶۲)|کسوف]] L’Eclisse را ساخت ."شب" داستان "جووانی" نویسنده‌ای بخودپرداز (با بازی مارچلو ماسترویانی) و "لیدیا" همسر بیزار شده اش (با بازی ژان مورو) را باز می نماید .این فیلم به آرامی پژوهشی ست تلخ از درهم ریختگی پیوندهای نودین و تنهایی‌های نهادین مردمان نو. پایان به یادماندنی فیلم یکی از بهترین‌ها در کارهای آنتونیونی ست که به شیوایی نود بیگانگی را در همگانگی‌های امروزین نمایان می‌کند. فیلم "کسوف" در ۱۹۶۲ داستان "ویتوریا" دختر برگردان کنندهٔ زبان (مونیکا ویتی) را می‌گوید که پیوند گسسته از دوست پسرش با جوانی به خودبس در بازار برگه‌های بهادار (آلن دولون) آشنا می‌شود. واژگونی بازار برگه‌های بهادار رم پس زمینه‌ای جستجویی سست و سبک مایه می‌شود برای یافتن نود شیدایی و میانوایی. فیلمبرداری درانگاشتانهٔ impressionistic سیاه و سپید "جیانی دی ونانزو" Gianni di Venanzo چشم اندازی جادوکننده از ناخشنودی و از خود بیگانگی می آفریند. و پایان این فیلم دگرباره بس گفتگو بر انگیز می‌گردد.چراکه فیلم در پایان خود کسگانه‌های نخست خویش را رها می‌کند و بجای آن با پیوستن ۵۸ انداز، که بیشترشان از گوشهٔ خیابانی گرفته شده اند که در آنجا دو دلباخته یکدگر را می دیدند فیلم به انجاممی‌رسد واین اندازها از آبی است که از بشکه‌ای نشت می‌کند، ترمز اتوبوسی است که جیغ می‌کشد، فواره یی است که بسته می‌شود و هواپیمایی ست که بر فراز آسمان گم می‌شود. و به انجام گوشهٔ از خیابان تاریک و تهی می‌گردد و دوربین به یک سپیدی خیره می‌شود که روشنایی یک چراغ خیابانی را در سپیدایی خود می‌زداید. بگفتهٔ آنتونیونی او میخواهد که "کسوف همهٔ نود و ناک‌ها را" نشان دهد.و "شاید که میاناها یی در این پایان باشد اما آنها برای همهٔ ما یکی نیستند".
در ۱۹۶۴ آنتونیونی نخستین فیلم رنگی خویش بنام "کویرصحرای سرخ" Rosso Il Deserto را ساخت. فیلم داستان زن خانه دار آسیمه سری را می‌گوید ( با بازی مونیکا ویتی) که هنوز از دهشت برخورد بیمناک خودرویش به درمان نیامده است. او تن آمیزی کوتاه دارد با کارخانه داری که همسرش (با بازی ریچارد هاریس) برای او کار می‌کند. نو آوری ویژهٔ آنتونیونی در این فیلم آنست که او برای نشان دادن نودش روانی و پریشانی زن داستان دستور داده بود تا اطاق ها، خیابان ها، درخت ها، گیسوان و حتی سیب‌ها را رنگ کنند واین رنگ آمیزی برای آنکه ناترازی و آشفتگی روانی او را نمایانتر کند در صحنه‌های دیگر رنگهای دیگر می‌گرفت.
در میانهٔ سالهای دههٔ ۱۹۶۰ آنتونیونی بس شناخته شده بود و فیلمهایش در جشنواره‌های گوناگون در سراسر جهان به پرده درآمده و کارهایش مایهٔ بازکاوی و پژوهش سینماشناسان جهان گشته بود. چنین آوازه اش بود که هالیوود را بدرگاه او کشانید و شگفت آنکه او با بنگاه فیلم MGM پیمان ساختن سه فیلم را دستینه گذاشت.
=== سه گانهٔ هالیوود در دههٔ ۱۹۷۰ و دوران خاموشی ===
نجستین از فیلمهای هالیوودی او "بزرگ گارشآگراندیسمان" Blow-Up به زبان انگلیسی و با بازی دوید همینگز David Hemmings و وانساونسا رد گریو Vanessa Redgrave بود. اگرچه این فیلم با شتاب تند گام و داستان آشنای خود از سبک آهسته گام و داستان‌های دیر آشنای آنتونیونی دورتر می نمود، ولی هنوز از آن پیچیدگی و پریشانی ویژهٔ فیلمهای پیشین او نشانی داشت. این فیلم داستان عکاسی ست سردنود و تنها که چنین پدیدارست که در گذار خویش از کالبد کشته‌ای پنهان در چشم اندازی عکس گرفته است. در پس زمینهٔ داستان مایه‌های تن بارگی و زرق وبرق و داروهای انگاره آور آگهی از گندوایی روزگار می‌دهند و بندوبست‌های پوک آن و کارگردان درین پیرامون به بررسی گشته‌ها و ترازشان با انگاره‌ها می‌پردازد. آیا براستی کسی کشته شده است؟ و اگر که راست است آن راستی را چه ارزشی است و چه برازشی ؟ و چه ناهمگونی است میان انگارهٔ کشتن و خود کشتن ؟ پایان فیلم "بزرگ گارشآگراندیسمان" پایانی اندیش زاست که در آن بازیگران تنیس بدون توپ ادای بازی در می‌آورند. و تماشاگر بجای دریافت چارهٔ داستان به پرسیدن بیشتر وادار می‌شود.
در ۱۹۷۰، پس از آنکه فیلم "بزرگ گارشآگراندیسمان" از سوی تماشاگران پذیرفته شد و در بازار با فروش سودآوری روبرو شد، آنتونیونی به آمریکا آمد تا نخستین فیلم پرهزینهٔ خویش "بلندیقله ی زابریسکی" Zabriskie Point رادر بارهٔ جنبش پرخاش دانشجویی بسازد. او دستهٔ از هنر پیشگان ناشناس را برای این فیلم بکار گرفت و بر آن شد تا خودرون آمریکا را باز یابد و آنچه او یافت هم زیبایی بود و هم افسردگیی پنهان در مردمانش، در بزرگراه هایش، در نگارتخته‌ها ی بزرگ آگهی هایش در دوسوی جاده ها، و در چشم انداز گستردهٔ "درهٔ مرگ" Death Valley. بلندی زابریسکی بر لبهٔ "کوه‌های سوگواری " the Funeral Mountains در کالیفرنیا برفراز چشم اندازی رنگین و دست نخورده از تپه ماهورهای "درهٔ مرگ" زمینه‌ای می‌شود برای کاوش آنتونیونی ازجستجوی بیگناهی ای از دست شدهٔ آمریکا . به همراه آهنگهای "پینک فلوید" Pink Floyd و "گریتفول دد" The Grateful Dead این فیلم داستان "مارک"، پسر شورشی خانواده‌ای توانمند را دنبال می‌کند که پس از آنکه یک پرخاش دانشجویی به خشونت می انجامد با هواپیمایی دزدیده شده به "درهٔ مرگ" پرواز می‌کند و در آنجا به "داریا" یک دختر جوان دستیار بر می‌خورد.
بر واژ با سودآوری فیلم "بزرگ گارشآگراندیسمان"، "بلندیقله ی زابریسکی" با شکست در فروش و با زیانی بزرگ برای بنگاه فیلم MGM انجامید.آنتو نیونی درخودشکسته و سرخورده برای پنج سال خاموش ماند و اگرچه "راهمسافر/ نوردحرفه: خبرنگار" The Passenger فیلم ۱۹۷۵ او (با بازی جک نیکلسون) یکی از ارجمندترین فیلمهای دههٔ ۱۹۷۰ شناخته شد، آیندهٔ کاری او برای همیشه تیره گردید. "ره نوردمسافر" داستان "دوید لاک" گزارشگر سرخورده و دیر باور تلویزیونییتلویزیونی است که به آفریقای اپاختر آمده تا جنگهای در میهنی را دنبال کند. مردی در میهمان سرایش مرده ست و او خود را به جای آن مرده وانمود می‌کند. و از اینروست که اندکی از آن پس می باید که با مردمانی ناشناس و دوستان و همسری بیگانه که بجستجوی آن مرده آمده اند روبرو شود و مدارا کند. واین فیلمی بود اندیشناک و پر پریش که کسایی مردمان و سرشت و سرنوشتشان را به پرسش می‌گرفت و مرز میان گشته‌ها و انگاشته را می آزمایید. هفت دقیقهٔ سترگ و شگرف پایانی این فیلم، که سرانجام "لاک" را در یک برداشت تک و دراز نشان می‌دهد، یکی از گفتگو برانگیزترین انداخت‌های تاریخ سینماست. دوربین از اطاق او بیرون کشیده می‌شود و در حیاط به پرسه می‌رود و مردمان و چیزها به درون انداز می‌آیند و برون می‌شوند تاکه دوربین در چرخهٔ خود به اطاق باز می‌گردد و لاک را مرده می‌یابد.
=== چرخهٔ بازگشت و فیلمهای دههٔ ۱۹۸۰ و چرخهٔ ناتوانی ===
پس از "ره نورد" آنتونیونی آشکار نمود که می خواهد چند هنگامی را به آموختن ارته‌های نو بپردازد.اما پس از پنج سال "مونیکا ویتی" از او خواست که بازگردد و فیلم ایتالیایی تلویزیونی "رازاسرار اوبروالد" Il Mistery di Oberwald را بسازد. این فیلم که با ویدئو گرفته شده و سپس بروی نوار فیلم برگردان گشته است بس سبکتر و کم مایه تر از فیلمهای پیشین او بود اما به گفتهٔ آنتونیونی به او پروای آن داد تا که "از یازش پر نگرانش به زیبایی و درستخویی و از فزون خواستی بیمارگونش به خودآشکارسازی برای چندگاهی بگریزد" این فیلم برندهٔ پاداشن نوار سیمین برای هنایش‌های دیده‌ای visual effects از جشنوارهٔ فیلم ونیز در ۱۹۸۰ شد.
آنتونیونی با فیلم پایانی خویش "شناسایی یک زن" Identificazione di una donna در ۱۹۸۲ به هوای فیلمهای پیشینش و کاوش در شکنندگی پیوندها ی دلبستگی وتن بارگی و به پرسش کشیدن کسایی بازگشت. در این فیلم "نیکولو" فیلمسازی جداشده از همسرش بجستجوی زنی است همه براز برای بازی در فیلمش که همچنین بتواند تاجایگذین همسرش گردد. او آمیزشی نه چندان آسان با "آیدا" هنرپیشه‌ای جوان و "ماوی" زن زیبایی از ردهٔ والاتباران را آغاز می‌کند ولی این هردو پیوست او را به سرگشتگیی ژرف فرو می کشاندو نودی از بیچارگی در همهٔ فیلم نشت می‌کند. و در یکی از بیاد ماندنی‌ترین دیدزارهای فیلم "نیکولو" و "ماوی" به هنگام رانندگی در یک بزرگراه در مه‌ای رازگونه فراپوشیده می‌شوند . هنگامی که "شناسایی یک زن" در جشنوارهٔ فیلم نیو یورک به پرده آمد او در پاسخ به خرده گیرانش در گفتگویی با لس آنجلس تایمز گفت " من در درازای بلند هنگام کارهایم در رویارویی با بسیاری از بینش‌ها و دشواریها زندگی کرده ام که دیگر برایم تا اندازهای بی ارزشند". "شناسایی یک زن" به فرجام با آمیزه از پاره‌ای فراوایی metaphisical و پاره‌ای دل انگیختگی viscersl در ایتالیا فروشی بس سودزا داشت و در۱۹۸۲ برندهٔ پاداشن سی و پنجمین سالگرد جشنوارهٔ فیلم کانکن گردید.
دز ۱۹۸۵، هنگامیکه آنتونیونی در پردازش به فیلمی کوتاه از یکی از داستان هایش بود به افند قلبی دچار شد و ان کار را بناچار به یکسو نهاد. و سال پس از آن برای دومین بار زناشویی گرفت و سپس با همسر تازه اش "انریکا فیکو" Enrica Fico در پارانه apartment ای در رم به آرامی به زندگی پرداخت. اما اینک او بسختی سخن می‌گفت و بخش بزرگی از کارهای کارگردانیش را به یاری "انریکا" انجام می‌داد که او دستورهای آنتونیونی را برای بازیگران روشن می‌کرد. درین گاهان آنتونیونی یک فیلم گواهاک تلویزیونی از جام جهانی ۱۹۹۰ ساخت و سپس در ۱۹۹۵ فراورکنندگان ایتالیایی او را از بازنشستگیش کشانیدند تا که فیلمی بر پایهٔ نسکی از داستان هایش بسازد. آین فیلم "در فراسوی ابرها" Al Di La Delle Nuvole نام داشت که با یاری کارگردان آلمانی ویم وندرز Wim Wenders ساخته شد. آنتونیونی با این فیلم پرده‌ای روشن از نودها و ناک‌ها می تند که نیازشی است در چهار بخش از شیدایی و از دست رفتگی و چنین می نماید که این فیلم بهرهٔ همهٔ دل نگرانی‌های زندگی هنری او ست. "در فراسوی ابرها" در جشنوارهٔ فیلم ونیز برندهٔ پاداشن بازکاوان میان میهنی گردید. در همان سال او پاداشن اسکار را برای همهٔ دستاوردهایش در چرخه‌های زندگی دریافت کرد.
در ۲۰۰۴ با همکاری "استون سادربرگ" Steven Soderbergh و کارگردان هنگ کنگی "ونگ کار-وی" Wong Kar-wai سه گانهٔ trilogy "پتیار" Eros را ساخت که دربارهٔ شیدایی و تن بارگی بود. او همچنین فیلم کوتاه "نگاه میکل آنجلو" Lo Sguardo di Michelangelo را ساخت که فیلمی آرام و نیایشی دلپزیر از تندیس موسی ساختهٔ میکل آنجلو در کلیسای سن پیتر رم بود.
آنتونیونی روز دوشنبه سیم جولای ۲۰۰۷ در خانه اش در رم درگذشت و در همان روز بود که مرگ [[اینگمار برگمنبرگمان]] را نیز درربود.
== داوری ==
</ref>
َشاید این پیچیدگی کارهای آنتونیونی مایهٔ آن بود که حتی سینماشناسی چون [[اینگمار برگمنبرگمان]] کارگردان نامی سوئد در خرده گیری بر او بگوید : " او تنها دو شاهکار آفریده، و بازماندهٔ کارهایش را می‌توانید نادیده بگیرید. یکی از آن دو "بزرگ گارشآگراندیسمان" است که من آنرا بارها دیده ام و آن دیگری "شب" است که همچنین فیلم زیبایی ست اگرچه آن بیشتر از برای ژان موروی جوان است. در گردآورده ام من یک نسخه از "فریاد خشم" را دارم، و نفرینی چه فیلم خسته کننده ایی. میانا اینکه چه اهرمنانه اندوهناک. می دانید، آنتونیونی هرگز این پیشه را فرا نگرفت. او همهٔ تلاش خودرا به انگاره‌های تکی می‌پردازد، هرگز در نمی‌یابد که فیلم روانه‌ای آهنگین از انگاره هاست، یک روندار. به راستی در فیلمهایش دم هایی درخشان به چشم می‌آید. اما برای نمون من هیچ گونه نودشی برای "ماجرا" ندارم. تنها نود من بی گونگی ست. من هرگز در نیافتم چرا برای آنتونیونی اینهمه به ستایش دست می‌زنند. و از دید من ستارهٔ دلاویز او مونیکا ویتی هنرپیشه‌ای ناسزا بود.<ref> نگاه کنید به : När Bergman går på bio
Av Jan Aghed 12 maj 2002 00:00 در
[[http://sydsvenskan.se/nojen/article18208.ece sydsvenskan.se]]
</ref>
ولی به گفتهٔ پیتر برونت Peter Brunette" فیلمهای آنتونیونی همواره پیمان داشتن میانا Meaning را با خود دارند... نیاز به برداشت در رویارویی بازکاوان با فیلمهای دشوار و پیچیده‌ای همچون "ماجرا" یا "کویرصحرای سرخ" و دیگر فیلمهای این دوره بس آشکارست. اما از آن پس در فیلمهای "بزرگ گارشآگراندیسمان" و "ره نوردمسافر" کار انگارگی، خود به آوند بخشی از انگارهٔ داستان به پیش زمینهٔ فیلم آمده و خود پاره‌ای از ماجرای فیلم می‌شود. این کار بازشناسی انگاره‌ای تماشاگر، دیگر باره، به خود کسگانه‌های فیلم بازگردانده می‌شوند. برای نمون کسگانه عکاس درفیلم "بزرگ گارشآگراندیسمان" و کسگانه گزارشگر در فیلم "ره نوردمسافر" به کوشایی میبایست که برداشت خود را از زمینه‌ها و جهان در پیرامونشان باز یابند ... بسی از فیلمهای آنتونیونی را می‌توان همچون گردآورده‌ای از نشانه‌ها دید که نشانشده‌ای ناآشنا دارند (و این خود شناسایی بدی از جهان نیست). واین انگیزه، این نیاز به برداشت، تا بتوان یک آزموده را دریافت حتی در ردهٔ یک اندازش کوتاه فیلمهای او هویداست. چه بسا که بخشهای بارز داستان و آگاهی‌های مورد نیاز برای دنبالگیری داستان پنهان نگاه داشته شده ست و بهرهٔ آن اینست که پدیداری پشت سرهم چشم اندازهای رازگونه فشار بیشتری برای برداشت انگارگی می‌آورند .
و کسگانه‌های فیلم او بزودی در می‌یابند که همهٔ مانده از آنچه که "واقعی" و "طبیعی" و "مستقیم" بود از جهان آنتونیونی رخت بربسته است. همه به انگارگی ا ی واگذارشده اند که چه برای تماشاگر و چه برای کسگانهٔ فیلم پایان ناپذیر ست . و بنا بر این فیلم تمرین آن می‌کند که [[جیانی واتیمو]] Gianni Vattimo فیلسوف ایتالیایی آنرا "انگارپذیری بی نهایت واقعیت" خوانده ست. و همانگونه که"جیان پیرو برونتا" Gian Piero Brunetta تاریخ نویس سینما پدیداری می‌دهد در فیلمهای آنتونیونی "چیزها در بودن نمادین شان نشانه‌های نشانه‌ها می‌شوند." چیزها در فیلم او، از این روی، بودن کسگانه‌های فیلم و رازهای آنان را به خود می‌گیرند و از سوی دیگر کسگانه‌ها خودشان خشکی آن چیزها و نشانه گری نمادین هستی آنها را به خود می‌گیرند." <ref>نگاه کنید به:The Films of Michelangelo Antonioni
* خانه اشباح (۱۹۵۰)
* بند فالوریا (۱۹۵۰)
* وقایع نگاری یک عشق/ داستان یک عشق (Cronaca di un Amore - (۱۹۵۰
* زنیبانویی بدون گل های کاملیا (۱۹۵۳)
* شکست خوردهخوردگان (۱۹۵۳)
* عشق در شهر (۱۹۵۳)
* دوسترفیقه دخترها (۱۹۵۵)
* گریهفریاد (۱۹۵۷)
* نشانه رم (۱۹۵۹)
* ماجرا (L'Avventura - (۱۹۶۰
* نقطه زابریسکی (۱۹۷۰)
* چونگ کو (۱۹۷۲)
* حرفه: خبرنگار/ مسافر (۱۹۷۵)
* رازاسرار اوبروالد (۱۹۸۱)
* شناسایی یک زن (۱۹۸۲)
* آنسوی ابرها (Beyond the Clouds - (۱۹۹۵
| 