ایران: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
جز ←تاریخ |
زبان مردم مازندران تبری است.مازندران نام منطقه است که به اشتباه روی زبان مردمان مازندرانی گذاشته شده است. |
||
خط ۶۵۰:
=== زبان ===
در ایران در مجموع حدود ۷۵ [[زبان]] و [[گویش]] رواج دارد<ref>[http://www.ethnologue.com/show_country.asp?name=IR زبان‌های ایران]</ref> و بزرگ‌ترین گروه‌های زبانی ایران را [[زبان فارسی|فارسی]]، [[زبان ترکی آذربایجانی|ترکی آذربایجانی]]، [[زبان کردی|کردی]]، [[زبان لری|لری]]، [[زبان ترکمنی|ترکمنی]]، [[زبان گیلکی|گیلکی]]،[[زبان تبری|تبری]] یا [[زبان مازندرانی|مازندرانی]]، [[زبان خلجی|خلجی]]، [[تالشی]]، [[زبان عربی|عربی]]، [[بلوچی (ابهام‌زدایی)|بلوچی]]، [[لکی]]، [[زبان دیلمی|دیلمی]]، [[زبان تاتی ایران|تاتی]]، [[زبان ارمنی|ارمنی]]، [[آشوریان|آشوری]]، [[مندائیان|مندایی]]، [[زبان گرجی|گرجی]]، [[زبان عبری|عبری]]، [[کلده|کلدانی]] و... تشکیل می‌دهند.
تاکنون در هیچیک از سرشماری‌های ایران پرسش‌های مربوط به وابستگی‌های قومی و زبانی مطرح نشده‌است. البته این سؤال در پرسشنامه‌های سرشماری سال [[۱۳۶۵]] مطرح شده بود ولی به دلیل ملاحظات سیاسی از جمع‌آوری اطلاعات مربوط به آن خودداری شد. با این حال تحقیقات و برآوردهایی در مورد ترکیب قومی و زبانی کشور انجام شده‌است. یکی از این تحقیقات به نمونه‌گیری [[سازمان ثبت احوال کشور]] در [[مرداد]] [[۱۳۷۰]] باز می‌گردد که زبان مادری [[زن]]انی را که برای دریافت [[شناسنامه]] فرزندان خود به دفاتر ثبت احوال مراجعه کرده بودند، مورد پرسش قرار می‌داد. در این نظرسنجی از مجموع ۴۹٬۵۵۸ مادر، ۴۶٫۲٪ به [[پارسی]]، ۲۰٫۶٪ به [[زبان ترکی آذربایجانی|آذری]]، ۱۰٪ به [[کردی]]، ۸٫۹٪ به [[لری]]، ۷٫۲٪ به [[شمالی]]، ۳٫۵٪ به [[عربی]]، ۲٫۷٪ به [[بلوچی]]، ۰٫۶٪ به [[ترکمنی]]، ۰٫۱٪ به [[زبان ارمنی|ارمنی]] و ۰٫۲٪ به دیگر زبان‌ها تکلم می‌کردند. مشابه این نظرسنجی در سال [[۱۳۷۳]] هم انجام شد و به نتایج مشابهی رسید. در این نظرسنجی‌ها مشخص شد که سطح باروری و ویژگی‌های جمعیتی بر حسب جامعهٔ زبانی مادران بسیار متفاوت است و تعداد فرزندان زنده به دنیا آورده در گروه‌های مختلف زبانی بین ۲٫۹ تا ۵ قرار داشت اما مطالعه‌ای دیگر نشان داد که این اختلاف بیشتر از تفاوت‌های فرهنگی و اقتصادی این گروه‌ها ناشی می‌شود تا صرف تعلق قومی و زبانی آن‌ها.<ref>جمعیت، توسعه و بهداشت باروری، امیرهوشنگ مهریار و دیگران. تهران: نشر و تبلیغ بشری، سوم ۱۳۷۹. ص ۵۳-۵۲ ISBN 964-5982-62-6</ref>
| |||