ادگار دگا: تفاوت میان نسخه‌ها

صاحب نظران اغلب ترکیب‌های بدیع دگا را به چاپ‌های ژاپنی نسبت می‌دادند. این چاپ‌ها در اواخر دههٔ ۱۸۵۰ در بازار پاریس فروان بودند. در سال ۱۸۵۳، دریادار آمریکایی، [[ماتیوپری]] با چهار کشتی جنگی به خلیج توکیو رسید و ژاپن را مجبور کرد تا پس از دو قرن انزوا، درها را به غرب باز کند. در اوایل دههٔ ۱۸۶۰ دنیا پر از کالاهای ژاپنی شد. [[بادبزن]]، [[گلدان]]، [[کیمونو]]، [[لاک]]، [[صفحه‌های تاشو]]، جواهرات و سرویس چای از اقلام رایج ژاپنی بودند که به خانه‌های مدگرای غربی راه پیدا کردند. فرانسوی‌ها به طور ویژه‌ای تحت تأثیر فرهنگ ژاپنی قرار گرفتند که این نفوز، ژاپنی‌گرایی یا به اصطلاح ژاپنیسم نام گرفت، اصطلاهی که توسط آمریکایی‌ها و انگلیسی‌ها نیز استفاده می‌شد. محبوب ترین عرضهٔ محصولات ژاپنی در نمایشگاه جهانی سال ۱۸۶۷ در پاریس در غرفهٔ ژاپن بود. چاپ‌های ژاپنی به طور خاص برای هنرمندان بسیار برانگیزنده بود. این آثار در ابتدا به عنوان مواد بسته بندی اشیای شکننده وارد فرانسه شدند واما بعدها توسط هنرمندان در محفل مانه در اواخر دههٔ ۱۸۵۰ جمع آوریجمع‌آوری شدند. به عقیدهٔ مانه این چاپ‌ها از نظر بصری بسیار جذاب و زیبا بودند. همان طور که در مضرعهٔ درختان آلو، کامیدو اثر [[آندو هیروشیگ]](۱۸۵۸-۱۷۹۷م) می‌بینیم، تصویر سازی ژاپنی کاملاً به دید غربی‌ها بیگانه بود. فرم‌ها با نماهای کرانی تیز، کاملاً تخت هستند در حالی که فضا فشرده است، پیش زمینه در مقابل بینی بیننده فشرده شده است و گویی پس زمینه به سمت پیش زمینه هل داده می‌شود. هیچ فاصله‌ای گذاری بین دور و نزدیک نیست. بیننده روی یک درخت قرار گرفته است و ار آنجا فعالیت اصلی را می‌بینید که در فاصلهٔ دور مینیاتوری شده است. این مفهوم در نظر هنرمند غربی بسیار تندرو بوده است. هرچند، نماهای کرانی درخت، برش ناگهانی و فشردگی فضایی چاپ‌های ژاپنی قطعاً دگا و مانه را تحت تأثیر قرار داده بودند، اگرچه به شیوه‌ای غیرمستقیم که هرگز به نمونه‌برداری ظاهری و مستقیم تبدیل نشد.<ref>تاریخ هنر جنسن</ref>