درختی است زیبا دارای برگهایی باریک، نوک تیز و فشرده به هم دارد. از شاخه‌های این درخت ماده‌ای به خارج ترشح می‌شود که به گز انگبین موسوم است و دارای ساکارز، موسیلاپ و پراکسیداز است. و به علت شور بودن برگهای آن فقط [[شتر]] و [[شترسانان]] از آن استفاده می‌کنند، اما برای تغذیهٔ سایر حیوانات دیگر نا مرغوب است.
در ایران ششپنج 6گونهگونه از درخت گز می‌روید: ''گز شاهی'' که گاهی از ۱۵ متر هم فراتر می‌رود، ''گز [[خوانسار]]'' یا ''گز انگبین'' که از آن [[انگبین]] تهیه می‌شود، ''یلقون'' (با اسم علمی ''تاماریکس پالازی'') که در حوالی کرج یافت می‌شود، ''تاماریکس تتراندر'' که در حوالی [[شیراز]] می‌روید ،،و ''تمیس'' که در جنگلهای شمالی ایران دیده می‌شود.<ref>ساعی، کریم. ''جنگل شناسی''. ج۱، ص {{چر}}۱۹۸-۲۰۰{{رچ}}. به نقل از: دهخدا، علی‌اکبر. ''لغت‌نامه دهخدا''. مدخل گز.</ref> وگونه ششم آن بنام سُهرگز می باشد که دارای برگهای سبز و سرخ رنگ می باشد که دارای ارتفاعی بین 4 تا 8متر و انبوه می باشند که غالب جنگلهای زِگِردی در جازموریان و بلوچستان و بخشی از هرمزگان را تشکیل می دهد، سُهرگز در برخی فصول شیره ای از خود تراوش می کند که بسیار خوشمزه می باشد{جنگل شناسی}(گیاه شناسی دانشکده رضوان کرمان.امهندس ابوذر خادمی.
