لئوپولد فون رانکه: تفاوت میان نسخه‌ها

رنکه در شهر Wiehe به دنیا آمد. آموزش او کمی در منزل و کمی در موسسه Schulpforta صورت گرفت. سالهای اول زندگی او با عشق به یونان باستان، زبان لاتین، و کلیسای لوتری پیوند خورد. رنکه در سال ۱۸۱۴ وارد دانشگاه Leipzig شد.

به دنبال موفقیت کتاب فوق الذکر،فوق‌الذکر، به رنکه سمتی در دانشگاه برلین داده شد. در دانشگاه او عمیقاعمیقاً درگیر مباحثاتی شد که بین طرفداران پروفسور فردریک کارل -که بر روی انواع مختلف دوره های زمانی متفاوت تاریخ تاکید می کرد- و طرفداران فیلسوف معروف [[هگل]] که به تاریخ به چشم یک داستان پایان ناپذیر جهانی می نگریست. رنکه از دیدگاه اول پشتیبانی می نمود و نظرگاه هگلی را تحت عنوان رهیافتی "همه کاره" مورد انتقاد قرار می داد.

عصاره روش رنکه این بود که باور نداشت نظریه های عمومی بتوانند در پهنه زمان و مکان حکمفرمایی کنند. بلکه درباره زمان می بایست بر اساس منابع اولیه نظر داد. او می گفت: "دریافت من از ایده های پیشرو این است که آنها گرایشهای غالب هر سده هستند. این گرایشها اما فقط قابل توصیف هستند؛ نه اینکه قابل خلاصه سازی در یک مفهوم باشند." رنکه با فلسفه تاریخ مخالف بود، خصوصاخصوصاً آن گونه که توسط [[هگل]] به کار گرفته می شد. او مدعی بود که [[هگل]] نقش انسانها در تاریخ را با تکیه بر یک ایده یا یک کلمه که محدود به یک مفهوم است نادیده می انگارد.

این عدم تاکید بر نظریه های متحد کننده، سبب شد برخی او را به تجربه گرایی بدون تفکر متهم کنند. در سده نوزدهم میلادی، کار رنکه بسیار مشهور شده بود و نظریات او درباره کاربرد تاریخ تدریجا،تدریجاً، نظریه غالب تاریخ شناسی غرب شد. با اینحال او در معاصران خود منتقدینی داشت همچون [[کارل مارکس]].

روش رنکه هنوز هم در کاربرد تاریخ تاثیر گذار به حساب می آید ولی طیف وسیعتر نظریات او در باب تاریخ شناسی و تجربه گرایی منسوخ شده اند. به عنوان مثال در اواسط قرن بیستم E. H. Carr در انتقاد از رنکه بیان نمود که کار مورخ صرفاصرفاً گزارش رخدادها نیست بلکه او باید از میان منابع به دستچین کردن نیز بپردازد.