بنین: تفاوت میان نسخه‌ها

بنین از کشورهای مستعمرهٔ فرانسه در غرب آفریقا بوده‌است، این کشور در ۱ اوت ۱۹۶۰ از فرانسه زیر نام داهومی اعلام استقلال کرد. ماتیو کریکو در سال ۱۹۷۲ قدرتیک رادولت در دستدیکتاتوری گرفت،[[مارکسیست ولنینیست]] در سال ۱۹۷۵ نظام تک‌حزبی به نام حزب انقلاب مردمی بنین در این کشور برقرار شد، در سال ۱۹۹۰ فعالیت احزاب سیاسی در این کشور قانونی اعلام شدبرآمد و در سال ۱۹۹۱ نیکفور سوگلو به عنوانحکومت رئیس جمهور انتخاب و به عنوان ائتلاف سه‌حزبینظامی‌ها در مسندبنین قدرتپایان قرار گرفتداد. اورهبر دراین سالحکومت ۱۹۹۳ به حزب رنسانس بنین پیوست. در انتخابات سال ۲۰۰۶ میلادی یایی بونی به عنوان رئیس جمهور بنینماتیو برگزیدهکرکو شدبود.

در انتخابات آخرریاست ریاست‌جمهوریجمهوری بنین،سال «۲۰۰۶ آزمون دموکراسی بنین بود. در این انتخابات، [[نیکفور سوگلو»]] نیز که بین سال‌های ۱۹۹۱ تا ۱۹۹۶ رئیس جمهور بنین بود، به دلیل بالاتر بودن سنش از حد نصاب قانون اساسی، نمی‌توانست نامزد ریاست جمهوری شود. «ماتیو کرکو» که به مدت ۱۰ سال رئیس جمهوری بنین بود، نیز به دلیل پیروزی در دو دوره گذشته و براساس قانون اساسی، حق کاندیدا شدن در انتخابات را نداشت. از آنجا که در کشورهای مختلف جهان (بویژه آفریقا)، سیاستمداران قدرتمند در چنین مواقعی قانون اساسی را به سود خود تغییر می‌دهند، تصور می‌شد کرکو نیز دست به چنین کاری بزند. درست چندماه پیش، همین مشکل برای «موسونی» رئیس جمهوری اوگاندا بوجود آمد و او با اصلاح قانون اساسی باز هم رئیس جمهور شد. اما کرکو قانون اساسی را عوض نکرد و در عوض، از آن اطاعت کرد، مسئله‌ای که در کشورهای آفریقایی سابقه کمی دارد.<ref>جرقوئیان، هادی: «[http://www.aftabir.com/articles/view/politics/diplomacy/c1c1147347107_benin_p1.php/%D9%88%D8%B7%D9%86%D9%85-%D8%A8%D9%86%DB%8C%D9%86 وطنم بنین]»، روزنامه ایران. ۲۱ اردیبهشت ۱۳۸۵.</ref> از سوی دیگر او هیچ کس را به عنوان وارث و جانشین خود نیز اعلام نکرد. امری که در میان رهبران آفریقا بسیار نادر بود. در مرحله دوم انتخابات بونی با ۷۵ درصد آرا انتخاب شد. درصد شرکت کنندگان در هر دو مرحله بسیار بالا بود و ناظران مستقل انتخابات را آزاد و منصفانه ارزیابی کردند.