آوانگارد: تفاوت میان نسخه‌ها

'''پیشرو''' یا '''آوانگارد'''<ref>از نظر لغوی به معنای «پاسدار پیشتاز» (advance gaurd){{مدرک}} یا «پیشگام» (vanguard) است. این اصطلاح در زبان‌های اروپایی، به عنوان اسم یا صفت استفاده می‌شود.</ref> {{به فرانسوی|avant-garde}} به هنرمندان، نویسندگان و شاعرانی گفته می‌شود که در یک دوره معین، پیشروترین اسلوب‌ها یا مضامین را در آثارشان استفاده کرده‌اند و اغلب بانی جنبش‌های نو بوده‌اند.<ref>پاکباز، رویین، [[دایرةالمعارفدائرةالمعارف هنر]]، انتشارات فرهنگ معاصر، چاپ پنجم، تهران ۱۳۸۵، ص ۱۴۳، ISBN 964-5545-41-2</ref>.

پیشرو بودن بیانگر گرایشی است که هنجارهای پذیرفته شده در اجتماع را عموماعموماً در حیطه فرهنگی به چالش می‌کشد. مفهوم وجود آوانگارد از نظر برخی، یکی از ویژگی‌های اصلی «شخصیت» نوگرایی به شمار می‌آید، که جدای از [[پسانوین‌گرایی]] است.بسیاری از هنرمندان، در دوران مدرن و همچنین در عصر حاضر، خود را مرتبط با جنبش پیشرو دانسته‌اند:از جنبش [[دادا]] از طریق[[موقعیت‌گرای بین‌الملل|موقعیت‌گرایان]] تا هنرمندان پسامدرنی همچون شاعران زبان.<ref>language poets</ref>

نویسندگان متعددی در تلاش برای تعیین شاخصه های فعالیت آوانگارد با موقفیتی محدود روبرو شدند.یکی از مفید ترین و مورد احترام ترین تحلیل ها از آوانگاردیسم به مثابه پدیده ای فرهنگی متعلق به رساله نویس [[ایتالیا|ایتالیایی]] ،رناتو پوگیولی <ref>Renato Poggioli</ref> است که در کتاب او تحت عنوان تئوری آوانگارد <ref>Teoria dell'arte d'avanguardia</ref> در سال ۱۹۶۲ مطرح شده است.پس از بررسی وجوه تاریخی،اجتماعی،روانشناختی و فلسفی آوانگاردیسم،پوگیولی گستره تعمیم خود را فراتر از نمونه های منحصر به فرد هنر،شعر و موسیقی قرار می دهد تا نشان دهد که آوانگارد ها را می توان گروهی با آرمان ها و ارزش هایی مشترک دانست که تجلی آن سبک زندگی عصیان گرایانه ای است که انتخاب کرده اند،و اینکه فرهنگ آوانگارد را می توان شاخه ای از سبک زندگی بوهمین <ref>Bohemianism</ref> به شمار آورد.