تریومف: تفاوت میان نسخه‌ها

[[Fileپرونده:Bas relief from Arch of Marcus Aurelius triumph chariot.jpg|thumbبندانگشتی|leftچپ|300px|تصویری از مراسم تریومف به افتخار [[مارکوس اورلیوس]]، توجه شود که فرشتهٔ بالداری که در اطراف سر [[امپراطور]] دیده می شود، نشانه ای از نزدیکی مقام او به [[الوهیت]] است]]

'''تریومف''' یا '''تری یومف''' (به [[لاتینی]]: triumphus)، که «[[تریومف رم]]» یا «[[جشن پیروزی روم]]» نیز، خوانده شده‌است، نام یک مراسم مدنی و آیین [[مذهبی]] در [[روم باستان]] بود. گرچه خاستگاه این رسم و نحوهٔ گسترش و توسعهٔ آن همچنان مبهم باقی مانده‌است، امّا مورخان روم باستان برگزاری نخستین تریومف یا جشن پیروزی رُم را، در گذشته‌های افسانه‌ای این سرزمین جستجو کرده‌اند. در جریان جشن پیروزی یا تریومف، دستاوردهای نظامی فرماندهان سپاه روم که در عرصهٔ نظامی گری موفقیت‌های بزرگی به دست آورده بودند، علناعلناً جشن گرفته می‌شد و مورد تقدیس و ستایش قرار می‌گرفت. این جشن بویژه به افتخار سردارانی برگزاربر‌گزار می‌شد، که در جنگ با دشمنان خارجی، به پیروزی‌های قابل توجهی دست یافته بودند [یا موفق به کشورگشایی و تسخیر ممالک دیگر شده بودند].

در سنت‌های [[جمهوری]] [[رم]]، ژنرال یا سردار پیروز، در روز برگزاری جشن تریومف، به صورتی تشریفاتی به ارج و مقامی بسیار بالا می‌رسید و به وضعیتی نزدیک به وضعیت [[خدا|خداوند]]وند و یا [[پادشاه]] رسانده می‌شد و با او همچون یک [[ایزد]] یا یک [[شاهنشاه]] برخورد می‌گردید. همچنین در ایام بعد از برگزاری تریومف یا جشن پیروزی، حق و حقوقی خاص برای او به عنوان [[تریومفالیس]] triumphalis حفظ می‌گردید. (تریومفالیس به لحاظ لغوی تقریباتقریباً «مردی با افتخار پیروزی» معنا می‌داد) این سردار پیروز بقیه عمر خود را با همین لقب توصیف می‌شد. همچنین پس از مرگ او نیز، در جریان برگزاری مراسم عزاداری و تشییع جنازه اش، اخلاف و بازماندگان او، به منظور معرفی دوبارهٔ او، یک بازیگر اجیر شده را به پوشیدن نقاب مرگ او، (که بدان [[ایماژو]] می‌گفتند)، وامی داشتند و او را در پوشش یا چادری تمام ارغوانی و طلا دوزی شده که بدان اصطلاحاً «جبه نصرت» (ردای پیروزی) می‌گفتند، می‌پیچیدند (ردای بی آستینی که پر از نقش و نگار بود)

در جریان بی ثباتی‌های اجتماعی و سیاسی که در اواخر دوران عمر جمهوری رم پدید آمد، تریومف یا جشن پیروزی به یک ابزار قدرتمند [[تبلیغات|تبلیغاتی]]ی تبدیل شده بود که از آن برای فرصت طلبی‌های نظامی سیاسی بهره برداری می‌گردید. از [[دوران امیرنشینی]] Principate [یعنی دوران نخست امپراطوری روم] به بعد، جشن تریومف به صورت یک آیین عبادی تشریفاتی درآمد، که برتری و تفوق نظامی و سیاسی خانواده [[سلطنت|سلطنتی]]ی را انعکاس می‌داد.

بیشترین شرحیاتی که رومیان از ویژگی‌های تریومف یا جشن پیروزی، به رشتهٔ تحریر درآورده‌اند، به منظور ارائهٔ برخی درس‌های [[اخلاق|اخلاقی]]ی از آن بوده‌است، و در این نوشته‌ها کمتر به توضیحات دقیقی که ماهیت این آیین را به گونه‌ای منظم بیان کرده باشد، برمی خوریم. این وضعیت تنها به ما اجازه می‌دهد تا از درهم آمیختن شرح‌های مربوط به دورانهای گوناگون از مراسم تریومف، و بازسازی و تفسیر آنها، به اطلاعاتی در مورد این جشن دست یابیم. گواینکه ممکن است برخی از این اطلاعات گمراه کننده بوده و دقیق نباشند.

با وجود این، تریومف یا جشن پیروزی یک مراسم مختص روم باستان محسوب می‌شود که آگاهانه و به منظور به رخ کشیدن و نمایاندن ثروت، قدرت و عظمت روم، توسط دولت‌های دوران [[قرون وسطی]] در این سرزمین و همینطور در اعصار بعد از آن برگزاربر‌گزار می‌شده‌است.<ref> مشارکت کنندگان ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی در ۱۵ ژوئن ۲۰۱۰ </ref>

[[Imageپرونده:Sack of jerusalem.JPG|thumbبندانگشتی|250 px|leftچپ|جزئیاتی از طاق نصرت [[تایتوس]] ([[طاق تیتوس]]) که برگزاری مراسم تریومف به افتخار او در سال ۷۱ میلادی را نشان می دهد، زمانیکه او موفق به غارت و چپاول [[اورشلیم]] شده بود]]

[[Fileپرونده:Colonnatraiana.jpg|thumbبندانگشتی|ستون های [[تراژان]]، توصیفی بوسیلهٔ سنگ از یک جشن تریومف سمبولیک، جشنی که پس از پیروزی تراژان بر داکیانز، پادشاه [[رومانی]] برگزاربر‌گزار شد. ستونها در فرآیندیفرایندی منظم و به شکل مارپیچی استقرار یافته اند]]

[[پلوتارخ]]، در کتاب معروف خویش، [[حیات مردان نامی]]، به شرح جالب توجهی از جزئیات یک تری یومف که پس از پیروزی روم بر [[مقدونیه]] برگزاربر‌گزار شده، پرداخته‌است، که در اینجا فرازی از نوشتهٔ او ذکر می‌شود:

روز اوّل، از صبح تا غروب، مجسمه‌ها و [[تابلو|تابلوهایی]]هایی را که به غنیمت گرفته شده بودند، بوسیلهٔ دویست و پنجاه [[کالسکه]] می‌آوردند.

روز بعد ارابه‌های بیشماری در حرکت بودند که زیباترین و گرانبهاترین سلاح‌های مقدونی را حمل می‌کردند. سلاح‌ها، گرچه فقط از [[مس]] و [[آهن]] درست شده بودند، امّا زیر نور خورشید می‌درخشیدند. تودهٔ [[شمشیر|شمشیرها]]ها و نیزه‌های مقدونی، موی را بر تن انسان سیخ می‌کرد.

بدنبال این گروه، گروه دیگری جام‌ها و [[سبو|سبوهای]]های نقره‌ای را می‌بُردند.

و سرانجام، خود سردار [همان سردار فاتح و پیروز که تریومف به افتخار او برگزاربر‌گزار می‌شد و گفتیم که «تریومفالوس» خوانده می‌شد]، می‌آمد، در حالیکه باشکوه و اقتدار بر یک ارابهٔ شکوهمند ایستاده بود و بعد از او و پشت سرش، تمامی افراد سپاهش، در حالیکه [[ترانه]] می‌خواندند و شاخهٔ [[درخت غان]] در دست داشتند، حرکت می‌کردند.<ref> تاریخ روم باستان، فئودور.پ.کوروفکین، چاپ اول، صفحات: ۴۹ تا ۵۱ </ref>

== پانویس‌هاپانویس ==