سیارک: تفاوت میان نسخه‌ها

[[پرونده:(253) mathilde crop.jpg|thumbبندانگشتی|leftچپ|270px|[[۲۵۳ ماتیلده]]، یک سیارک [[گونه سی]]]]

در آغازین روزهای ژانویه ۱۸۰۱ [[جوزپه پیاتزی]] (۷ جولایژوئیه ۱۷۴۶ - ۲۲ جولایژوئیه ۱۸۲۶) جرمی را در آسمان رصد نمود که ابتدا یک [[دنباله‌دار]] به نظر می‌رسید ولی زمانی که مدار آن به درستی تعیین گردید، مشخص شد که سیاره بسیار کوچکی است، آنقدر کوچک که آن را در رده جدیدی به نام سیارک‌ها دسته‌بندی کردند. پیاتزی آن را [[سرس]] نامید. تا چند سال بعد سه سیارک جدید دیگر کشف شدند و تا پایان آن قرن صدها عدد از آنها شناسایی شده بودند. تا به امروز تعداد این سیارکها به چند صد هزار رسیده است و هنوز اکتشاف آنها ادامه دارد. تعدادی از سیارکها چنان کوچکند که از [[زمین]] قابل رؤیت نیستند اما بزرگترین آنها همان سِرِس است که شماره یک را بر پیشانی خود دارد.<ref>{{یادکرد|مقاله= [http://spacescience.ir/ShowPost.aspx?Category=300&SubCategory=340&Post=0000131 صخره‌های سرگردان]|ژورنال= |نشریه=[[دانش فضایی (وب‌گاه)|وب‌گاه دانش فضایی]]}} بازیابی‌شده در تاریخ ۳ جولایژوئیه ۲۰۱۰</ref>

کمربند سیارک‌ها همان طور که گفته شد ناحیه‌ای بین [[مریخ]] و [[مشتری]] است که سیارک‌ها در آن قرار دارند و بیشتر به [[مریخ]] نزدیک است تا به [[مشتری]] و سیارک‍‌هایسیارک‍های این ناحیه در حدود ۳۰۰ – ۶۰۰ میلیون ک م با [[خورشید]] فاصله دارند.(ناحیه داخلی منظومه شمسی سیارک‌ها). مدار سیارک‌ها بیضی شکل هست. بعضی از آنها هنگام گردش از داخل [[ناهید]] عبور می‌کنند و بعضی در دام گرانش [[مشتری]] گیر کرده و از کمربند سیارک‌ها خارج می‌شوند و بعضی در دام [[مریخ]] می‌افتند و یا با یکدیگر برخورد می‌کنند. قمرهای فوبوس و دیموس مریخ ممکن است سیارک‌هایی باشند که در دام آن افتاده‌اند.

به تازگی و با کشف یخ آب بر سطح سیارک [[سیارک ۲۴|تمیس-۲۴]]، ایده‌هایی به منظور برداشت [[آب]] از آنها جهت استفاده آب مصرفی [[فضانوردان]] و تأمین [[اکسیژن]] و [[هیدروژن]] بوسیله [[برق‌کافت|الکترولیز]] نمودن آب برای تنفس و یا سوخت فضاپیماهای آینده مطرح شده است.<ref>{{یادکرد|مقاله= [http://spacescience.ir/ShowPost.aspx?Category=300&SubCategory=310&Post=0000142 پمپ‌بنزین‌های فضایی]|ژورنال= |نشریه=[[دانش فضایی (وب‌گاه)|وب‌گاه دانش فضایی]]}} بازیابی‌شده در تاریخ ۳ جولایژوئیه ۲۰۱۰</ref> اگر مدار سفرهای فضایی آینده را بتوان به گونه‌ای طراحی کرد که هر بار سیارک دارای ذخایر یخ آب در مسیر قرار داشته باشد می‌توان به سادگی تأسیسات لازم برای یک ایستگاه سوخت گیری فضایی را بر سطح آن سیارک بنا نمود. تأسیساتی تمام اتوماتیک که انرژی تابشی خورشید را توسط صفحات خورشیدی دریافت و به الکتریسیته تبدیل نمایند و سپس با استفاده از این انرژی الکتریکی، یخ آب موجود در خرده‌سیارک را با یک اجاق میکروویو ساده ذوب کرده و آب حاصله را با یک دستگاه ساده الکترولیز به هیدروژن و اکسیژن تجزیه نمایند. در انتها هیدروژن و اکسیژن به دست آمده در مخازن جدا از هم ذخیره خواهند شد. این طرح هنوز در مرحله ایده قرار داشته و به مرحله عمل نرسیده است.