'''حزب الدعوهدعوت اسلامی ''' یا '''حزبُ الدّعوهٔ اسلامی''' {{به عربی|حزب الدعوة الإسلامية}} سازمان سیاسی [[اسلامگرایی|اسلامگرای]] [[شیعه]]ای در [[عراق]] است که در سال ۱۹۵۷ توسط علامه [[سیدمرتضی عسکری]] و شاگردان و پیروان [[محمدباقر صدر]] تأسیس شد.<ref>مرزدار مکتب اهل بیت؛ محمدباقر ادیبی لاریجانی؛ ص 138</ref> این حزب ابتدا در قامت یک جنبش مذهبی [[اصلاحطلبی|اصلاحطلب]] پدیدار شد که به ترویج ارزشهای اسلامی، افزایش آگاهی سیاسی و مقابله با [[سکولاریسم]] میپرداخت. در دههٔ ۱۹۷۰ با افزایش نفوذ این حزب در میان جوانان و شخصیتهای مذهبی و سرکوب آن از سوی حکومت [[حزب بعث عراق|حزب بعث]]، الدعوه به یک جریان انقلابی تبدیل شد که به مقاومت مسلحانه در برابر حکومت میپرداخت. دشمنی حزب الدعوه و حکومت [[صدام حسین]] پس از قتل محمدباقر صدر رهبر معنوی این جنبش در سال ۱۹۸۰ به اوج خود رسید. این حزب پس از براندازی حکومت صدام در سال ۲۰۰۳ توسط [[ائتلاف ضد ترور]] به یکی از مهمترین احزاب سیاسی عراق تبدیل شد. نخستوزیر سابق عراق [[ابراهیم الجعفری]] و نخستوزیر کنونی این کشور [[نوری المالکی]] هر دو از اعضای این حزب بودهاند.
حزب الدعوه از پشتیبانان مخالفان اسلامگرای حکومت شاهنشاهی ایران بود و پس از وقوع [[انقلاب اسلامی ایران|انقلاب]] در این کشور مورد حمایت [[جمهوری اسلامی ایران|حکومت ایران]] قرار گرفت و در جریان [[جنگ ایران و عراق]] به انجام عملیاتهای مسلحانه علیه حکومت صدام اقدام میکرد. حمایت ایران از این حزب و روابط نزدیک آنان با یکدیگر تاکنون نیز ادامه یافتهاست هرچند در برخی موارد اختلافات ایدئولوژیکی عمیقی با یکدیگر دارند؛ تفسیر حزب الدعوه از [[حکومت اسلامی]] در چارچوب نظریه [[ولایت امت]] محمدباقر صدر و شاگردانش میگنجد که با نظریهٔ رایج [[ولایت فقیه]] در ایران تفاوتهای بنیادین دارد. این حزب از دههٔ ۱۹۹۰ به این سو گرایشهایی از [[ملیگرایی عراقی]] را نیز نشان دادهاست.