همه‌چیز روبه‌راه است: تفاوت میان نسخه‌ها

پس از [[مه ۱۹۶۸]] دوره اول فیلم‌سازی گدار که با نوآوری‌های فراوانی همراه بود، نیز پایان یافت. طی ۵ سال بعد، او به گروه [[ژیگا ورتوف]] (مستندسازی که هم از سینمای تجاری آمریکا بیزار بود و هم از سینمای شوروی که با [[سرگی آیزنشتاین]] شناخته می‌شد) پیوست و به تنهایی یا با همکاری ژان-پیر گورین، فعال دانشجویی سابق، کوشید سینما را بار دیگر اختراع کند. فیلم ''همه چیز روبه‌راه است'' با این هدف ساخته شد که «جنگ طبقاتی در فرانسه را چهار سال پس از مه ۱۹۶۸ بررسی کند.» فیلم با این جمله آغاز می‌شود: «اگه از [[ستاره سینما|ستاره]] استفاده کنی، مردم بهت پول می‌دن.» و در واقع نیز به لطف حضور [[ایو مونتان]] و [[جین فوندا]] شرکت [[گومون]] حاضر شد هزینه تولید فیلم را بپردازد، حتی [[پارامونت]] هم‌زمانینیز زمانی برای تهیه فیلم ابراز آمادگی کرده بود. فوندا و مونتان که هر دو [[چپ (گرایش سیاسی)|گرایش چپ]] داشتند، پذیرفتند درصدی از صد سود فیلم را به جای دستمزد بگیرند. فوندا، در ابتدا، برای بازی در این فیلم تردید داشت. او به عنوان [[فمنیست]] [[رادیکالیسم|رادیکال]] ترجیح می‌داد با فیلم‌سازان زن کار کند اما در نهایت گورین او را برای بازی در این فیلم مجاب کرد.

در نهایت فیلم در ۲۸ آوریل ۱۹۷۲ در [[پاریس]] به نمایش درآمد. دو ماه بعد جین فوندا برای ضبط ده برنامه رادیویی برای دولت [[ویتنام شمالی]] به [[هانوی]] رفت. ماجرا برملا شد و با توجه به نزدیک بودن انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا حاشیه‌های فراوانی ایجاد کرد. هواداران [[ریچارد نیکسون]] از این موضوع بهره‌برداری تبلیغاتی کردند. فیلم ''همه چیز روبه‌راه است'' چند هفته پیش از انتخابات آمریکا، در [[جشنواره فیلم نیویورک]] به نمایش درآمد و با استقبال سردی مواجه شد. برخی که تصور می‌کردند گدار این بار با فیلمی تجاری به سینما بازگشته‌است از فیلم ناراضی بودند. برخی دیگر هنوز به خاطر ماجرای ویتنام از جین فوندا آزرده بودند.

گدار و گورین هم در فیلم بعد و آخرین همکاری‌شان ''[[نامه‌ای به جین]]'' که دنباله غیر رسمی این فیلم است نیز فوندا را به خاطر یک عکس خبری که در زمان حضور در ویتنام شمالی از او گرفته شده بود ملامت کردند. در ''نامه‌ای به جین''، همان پرسش اصلی ''همه چیز روبه‌راه است'' مطرح می‌شود: نقش ستاره در یک نبرد انقلابی چیست؟<ref>Hoberman</ref>