سازمان پیمان امنیت جمعی: تفاوت میان نسخه‌ها

یکی از اهداف عمده دیگر این سازمان محدود کردن زمینه گسترش [[ناتو]] و نفوذ [[امریکا|امریکادر]] حوزه کشورهای همسایه و متحدین سابق او است. هکذا دولت فدارتیو روسیه خواست با ایجاد ساختارها ی جدید سیاسی اقتصادی و نظامی بازیگر اصلی در منطقه آسیای میانه حوزه [[قفقاز]] باشد.

 

* اعضا اصلی

** {{flagcountry|Armenia}} (2002)

** {{flagcountry|Belarus}} (2002)

** {{flagcountry|Kazakhstan}} (2002)

** {{flagcountry|Kyrgyzstan}} (2002)

** {{flagcountry|Russian Federation}} (2002)

** {{flagcountry|Tajikistan}} (2002)

*** اردو تاجیکستان

== اغضای سابق ==

** {{flagcountry|Uzbekistan}} ()

** {{flagcountry|Georgia}} ()

** {{flagcountry|Azerbaijan}} ()

 

این پیمان در ۱۵ مه ۱۹۹۲ در [[ازبکستان]] شهر [[تاشکند]] بنا نهاه شد. مشتملین این پیمان کشورهای [[ارمنستان]]، [[قزاقستان]]، [[قرقیزستان]]، [[تاجیکستان]]، [[ازبکستان]] روسیه بود. [[آذربایجان]] در ۲۴ سپتمبر ۱۹۹۳، [[گرجستان]] در ۹ دسامبر ۱۹۹۳ و بلاروس در ۳۱ دسامبر ۱۹۹۳ این پیمان را امضا نمودند و پیمان مذکور، از ۲۰ آوریل ۱۹۹۴ رسماً فعالیت اش را آغاز کرد. "مدت فعالیت این سازمان در ابتدا در صورت عدم تمدید پنج سال تعیین شده بود. در ۲ آوریل ۱۹۹۹ تنها شش کشور عضو، پروتوکولی را مبنی بر تجدید پیمان برای پنج سال دیگر امضا نمودند، اما سه عضو دیگر که عبارت از آذربایجان، گرجستان و ازبکستان بودند، از امضای این پروتوکل خود داری نموده و از پیمان مذکور خارج شدند. ازبکستان بعد از خروج از این سازمان عضویت گوام را که در سال ۱۹۹۷ توسط گرجستان، اکراین، آذربایجان و مولداوی برای مقابله با تأثیر روسیه در منطقه تاسیس شده بود، حاصل کرد. این گروه دربسا موارد نظریات مخالف با روسیه داشت. یعنی هنوزازبکستان مزه جنگ داخلی و پیشروی [[طالبان]] را ندیده بود . پس از ۱۹۹۲ و پیشروی فعالیت تندروان در آسیای میانه تشکیل چنین پیمان خیلی ضروری پنداشته می‌شد تاجکستان که پس از ۱۹۹۲ جنگ‌های خونین داخلی را پشت سرهم میگذراند بودن چنین پیمان نظامی برای او ارزش طلا را داشت. هکذا جنگ کشوری بین آذربایجان و ارمنستان ممد مصیبت جدید در منطقه بود زیرا حکومت آذربایجان از گلبدین حکمتیار تقاضا همکاری را نمود ه بودوعملاً افراد گلبدین حکمتیار در آذربایجان علیه روسیه می‌جنگیدن.از موادات عمده این پیمان در برابر اعضا این بود که تمامی دولت‌های شرکت کننده خودداری استفاده از تهدید و از زور نمایند. امضاکنندگان این پیمان حق پیوستن به پیمان نظامی دیگری را ندارند و حمله نظامی به یکی از امضاکنندگان پیمان، به منزله تعرض به تمامی امضاکنندگان تلقی می‌شد. وهمه یکجا به دفاع برخیزند.