اختروش: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
جز رفع خطاهای ابرابزار |
|||
خط ۸:
== تاریخچه ==
اختروشها اجرام اسرارآمیزی هستند که ستارهشناسان آنها را در سال ۱۹۶۰ کشف کردند آنها همچون کهکشانها منابعی از نور و امواج رادیوییاند به نظر میرسد که آنها دورترین اجرام شناخته شده باشند. با این حال بسیار نورانی اند یعنی به روشنایی صدها [[کهکشان]] ولی بسیار کوچکتر از بیشتر کهکشانها. این پرسش مطرح است که چگونه یک جسم کوچک میتواند چنین نوری تولید کند. احتمالاً حفرهای سیاه درون مرکز اختروش باعث نابودی آن میشود و پیش از نابود شدن نوری شفاف و درخشان پدید میآورد
در حالی که بحث در باره ماهیت این اشیاء وجود داشت تا اوایل سال ۱۹۸۰، هیچ توافقی در باره ماهیت آنها وجود نداشت و حالا یک، توافق علمی وجود دارد که اختروش، یک ناحیه متراکم و فشرده در مرکز، یک کهکشان بزرگ میباشد که سیاهچاله بسیار بزرگی را احاطه کردهاست. اندازه آن برابر شعاع شواتز شیلد سیاه چاله میباشد. اختروش توسط صفحه به هم پیوسته اطراف سیاهچاله، قدرت خود را به دست میآورد.
خط ۱۶:
این تابش در طیف از اشعهX به مادون قرمز با یک پیک در باندهای نوری فرابنفش، ساطع میشود و در بعضی از اختروشها، منبع قوی تابش رادیویی اشعههای گاما محسوب میشوند. در تصاویر نوری اولیه، اختروشها همانند نقاط نور واحد به نظر میرسند که به جز در طیفهای خاص خود غیرقابل تفکیک از ستارهها میباشند. با تلسکوپهای مادون قرمز و تلسکوپ فضایی هابل، کهکشانهای میزبان در اطراف اختروشها در بعضی موارد تعیین شدهاند. این کهکشانها معمولآ برای مشاهده در برابر درخشندگی اختر نما به جز با این تکنیکهای خاص، بسیار تاریک و تیره میباشند. اکثر اختروشها نمیتوانند با تلسکوپهای کوچک مشاهده شوند ولی (۳C273)با میانگین دامنه ظاهری ۱۲/۹، یک مورد استثناء میباشد. در فاصله ۲/۴۴، میلیارد سال نوری یکی از دورترین اجسام میباشد که به طور مستقیم با تجهیزات غیر حرفهای قابل مشاهده میباشد. بعضی از اختروشها نشان دهنده تغییر در درخشندگی میباشند که در دامنه نوری سریع و در اشعههای X سریع تر میباشند. این نشان میدهد که آنها کوچک هستند زیرا یک جسم نمیتواند از جا به جایی نور از یک طرف به سمت دیگر، سریعتر باشد ولی درخشش نسبی گرای جت که به طور مستقیم به سمت ما اشاره دارد، موارد نهایی را شرح میدهد.
بالاترین انتقال سرخ برای یک اختروش ۶/۴۳ میباشد که مطابق با فاصله تقریبا ۲۸ میلیارد سال نوری از زمین میباشد. اختروشها توسط به هم پیوستگی مواد در سیاهچالههای عظیم در هسته کهکشانهای دور دست، انرژی خود را به دست آورند؛ و این اشکال درخشان اشیاء را به نام کهکشانهای فعال معرفی میکنند. از آنجایی که نور نمیتواند از سیاهچالههای عظیمی که در مراکز اختروشها هستند، بگریزد؛ انرژی گریز یافته در خارج از افق رویداد توسط تنشهای گرانشی و اصطکاک شدید به روی مواد وارد شونده ایجاد میشود. تودههای مرکزی بزرگ در اختروشها با استفاده از نقشه برداری برگشتی اندازهگیری
== ویژگی اختروشها ==
|