لئوپولد فون رانکه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''لئوپولد فون رانکه''' (زاده:زادهٔ ۲۱ دسامبر ۱۷۹۵ - درگذشت:درگذشتهٔ ۲۳ می۱۸۸۶) مورخ[[تاریخ‌نگار]] اهل [[آلمانیآلمان]] بود که بعنوان یکی از برجسته ترین بنیانگذاران تاریخ نویسی[[تاریخ‌نگاری]] مدرن شناخته شده‌استمی‌شود. وی استاندارهایی برای تاریخ نویسیتاریخ‌نویسی معاصر بنیان گذارد. ویو بیشتر بر [[تاریخ سیاسی]] و [[تاریخ دیپلماتیک]] تمرکز داشت.<ref>{{یادکرد وب | عنوان=تاریخ و تاریخ‌نگاری در اسلام و ایران | تاریخ=20/10/85 | تاریخ بازبینی=۱۹ نوامبر ۲۰۱۱ | ناشر=روزنامه رسالت | نشانی=http://www.magiran.com/npview.asp?ID=1316654}}</ref>

رنکهرانکه در شهر Wiehe[[ویهه]] به دنیا آمد. آموزش او کمی در منزل و کمی در موسسهموسسهٔ Schulpforta شولپفورتا صورت گرفت. سالهایسال‌های اول زندگی او با عشق به [[یونان باستان،باستان]]، زبان لاتین،لاتین و کلیسای لوتری پیوند خورد. رنکهرانکه در سال ۱۸۱۴ وارد [[دانشگاه Leipzigلایپزیگ]] شد.

برای انتشار اولین کتابش در سال ۱۸۲۴ با عنوان "''تاریخ مردمان لاتین و آلمانی تبارآلمانی‌تبار از ۱۴۹۴ تا ۱۵۱۴"'' او به میزان زیادی از انواع وسیعی از منابع استفاده کرد که در آن زمان معمول نبود. این منابع شامل خاطرات، نامه‌های شخصی و رسمی، اسناد دولتی، حکم نامه‌های سیاسی، و روایات شاهدان عینی می‌شدند. به این معنا او به سمت فیلولوژی (زبان‌شناسی تاریخی) روی آورد ولی بر اسناد زمینی تاکید کرد تا متون عهد قدیم و بیگانه.

به دنبال موفقیت کتاب فوق‌الذکر، به رنکهرانکه سمتی در دانشگاه برلین داده شد. در دانشگاه او عمیقاً درگیر مباحثاتی شد که بین طرفداران پروفسور فردریک کارل -که بر روی انواع مختلف دوره‌های زمانی متفاوت تاریخ تاکید می‌کرد- و طرفداران فیلسوف معروف [[هگل]] که به تاریخ به چشم یک داستان پایان ناپذیر جهانی می‌نگریست. رنکهرانکه از دیدگاه اول پشتیبانی می‌نمود و نظرگاه هگلی را تحت عنوان رهیافتی "همه‌کاره" مورد انتقاد قرار می‌داد.

== روش شناسیروش‌شناسی ==

عصاره روش رنکهرانکه این بود که باور نداشت نظریه‌های عمومی بتوانند در پهنه زمان و مکان حکمفرمایی کنند. بلکه درباره زمان می‌بایست بر اساس منابع اولیه نظر داد. او می‌گفت: "دریافت من از ایده‌های پیشرو این است که آنها گرایشهای غالب هر سده هستند. این گرایشها اما فقط قابل توصیف هستند؛ نه اینکه قابل خلاصه سازی در یک مفهوم باشند." رنکهرانکه با فلسفه تاریخ مخالف بود، خصوصاً آن گونه که توسط [[هگل]] به کار گرفته می‌شد. او مدعی بود که [[هگل]] نقش انسانها در تاریخ را با تکیه بر یک ایده یا یک کلمه که محدود به یک مفهوم است نادیده می‌انگارد.

این عدم تاکید بر نظریه‌های متحد کننده، سبب شد برخی او را به تجربه گرایی بدون تفکر متهم کنند. در سده نوزدهم میلادی، کار رنکهرانکه بسیار مشهور شده بود و نظریات او درباره کاربرد تاریخ تدریجاً، نظریه غالب تاریخ شناسی غرب شد. با اینحال او در معاصران خود منتقدینی داشت همچون [[کارل مارکس]].

روش رنکهرانکه هنوز هم در کاربرد تاریخ تاثیر گذار به حساب می‌آید ولی طیف وسیعتر نظریات او در باب تاریخ شناسی و تجربه گرایی منسوخ شده‌اند. به عنوان مثال در اواسط قرن بیستم E. H. Carr در انتقاد از رنکهرانکه بیان نمود که کار مورخ صرفاً گزارش رخدادها نیست بلکه او باید از میان منابع به دستچین کردن نیز بپردازد.