گنبد آسمان: تفاوت میان نسخه‌ها

لغت گنبد آسمان در تورات خلقت روایت شده است. خداوند گفت:بگذارید میان آب‌ها گنبدی باشد تا آب‌ها را از آب‌ها جدا کند. و داستان این گونه بود. و خداوند گنبد را[[بهشت]] نام نهاد. بنابر این بعد از ظهر و صبح روز دوم بود. یک طرفدار مطلق معنی با ترجمهٔ لفظی تفسیر[[انجیل]] و متون غیر متعارف مرتبط یک کیهان شناسی را ارائه می‌دهد که با دانش علمی مدرن همخوانی ندارد. گنبد آسمان یک سقف فوق العادهٔ چادر مانند بود که از مصالح کریستال شکل جامد ساخته شده بود که با توجه به خطوط باستانی قرن دوم یا سوم کتاب (باروک ۳)آسمان ممکن بوده توسط برج‌ها سوراخ شود. پنجره‌های بسیاری داشته که بعضی از آن‌ها برای ماه و خورشید بازو بسته می‌شدند تا از بینشان عبور کنند و یا به آب‌های بالا اجازهٔ پایین آمدن به عنوان باران بدهند. در بالا همچنین انبار‌هایانبارهای برف و تگرگ وجود داشت. ستاره‌ها اشیا ی کوچکی بودند که به سطح آن وصل شده بودند.

دانشنامهٔ یهودی گنبد آسمان را چنین توصیف می‌کند: [[ابری]]‌ها ملاحظه کرده‌اند که زمین یک صفحه و یا تپه‌ای شکل داده شده مثل یک نیم کره شناور روی آب است. بالای آن طاق صلب بهشت کمان زده است. به این طاق نور‌هانورها و ستاره‌ها وصل شده‌اند. این نما خیلی حقیر است که پرنده‌ها در آن اوج می‌گیرند و در پهنای آن پرواز می‌کنند.

[[آگوستین]] نوشته است که: آموزه‌های زیادی روی طبیعت گنبد آسمان صرف شده است."ما شاید این نام را برای درک اینکه گنبد آسمان بی حرکت نیست بلکه صلب است بر آن نهاده‌ایم. او نوشته است که سن بازیل به گنبد آسمان متحرک اعتراض کرده است. با توجه به گفته‌های سن توماس آکوییناس: گنبد آسمان طبیعتی جامد داشته و بالای ناحیه‌ای از آتش است که در آن همهٔ بخار‌هابخارها باید تحلیل بروند.

انقلاب کوپرنیک در قرن ۱۶ به تجدید نظر هدایت کرد که در ۱۵۵۴ [[جان کالوین]] نظریه داد که: ابر‌هاابرها به "گنبد آسمان" ترجمه شده‌اند. او که در رشتهٔ هوا و فضا و هنر‌هایهنرهای مبوطه تحصیل کرده بود نوشته است: بگذارید در جایی دیگر برود. به گفتهٔ کالوین تورات باید با مسیحیت محبوب و مرتبط با کیهان شناسی مطابقت کند یا نباید پذیرفته شود. او به گفت (موسس) باید ما را به جای ستارگان ستایش کنند. کالوین (دکترین از محل اقامت) اجازه داد تا پروتستان‌ها کشف علم را بدون انکار توانایی کتاب مقدس بپذیرند.

قرون وسطی استادانه کیهان شناسی را که با ایدهٔ فیلسوفان یونان یعنی [[ارسطو]] و [[بطلمیوس]] آمیخته می‌شد قبول کردند. این کیهان شناسی گوی‌های معنوی را با مرکزیت زمین درگیر کرد. دورترین نقطهٔ خارج گوی شامل ستاره‌ها و شرایط گنبد آسمان بعدابعداً به این گوی انتقال یافت.(۷ گوی داخلی برای ۷ طبقهٔ آسمان بود و ترتیب آن‌ها در نام گذاری روز‌هایروزهای هفته باقی نگه داشته شده است.)حتی مدل کوپرنیک‌ها شامل یک کرهٔ خارجی بود که ستاره‌ها را نگه می‌داشت (و با داشتن چرخش روزانهٔ زمین روی محور خود به گنبد آسمان اجازهٔ ساکن ماندن را می‌داد.)

مطالعات برهه تیکو در زمینهٔ نو اختر ۱۵۷۲ و ستارهٔ دنباله دار ۱۵۷۷ برای اولین بار ایدهٔ وجود گوی‌های جامد، منحرف نشدنی و اشیا مادی را به چالش می‌کشید. در ۱۵۸۴ برونو یک کیهان شناسی را بدون گنبد آسمان پیشنهاد کرد: یک جهان ابدی که در آن ستاره‌ها در واقع خورشید‌هاخورشیدها هستند که سیستم سیاره‌ای خودشان را دارند. بعد از اینکه [[گالیله]] شروع به استفاده از تلسکوپ برای آزمودن آسمان کرد مخالفت با تکامل بهشت‌ها سخت تر شد تا جایی که نیاز به منطق ارسطویی بود. در ۱۶۳۰ مفهوم گوی‌های جامد دیگر برجسته و غالب نبود.

این دستیابی به کیهان شناسی احتمالااحتمالاً جهانی است و همچنین با اسطوره‌های جهان جدید روبرو می‌شود.

[[رده:نگرش‌هایستاره‌شناسی علمی کهنباستان]]