'''یکه‌سالاری'''<ref>واژهٔ مصوب فرهنگستان زبان و ادب فارسی، دفتر نخست تا چهارم، 1376 تا 85</ref> <ref>داریوش آشوری، فرهنگ سیاسی، ص ۶۷، انتشارات مروارید، ۱۳۵۸.</ref> یا '''اُتُوکراسی''' {{انگلیسی|Autocracy}} (مشتق شده از واژه یونانی) گونه‌ایشکلی از روشهایحکومتیحکومت [[اقتدارگرایی|اقتدارگرا]] است که در آن، تفوق آشکار فرمانروا آشکارا بر راس سلسله مراتب اداری وجودتفوق دارد، بدون قوانین یا سنتهایی که بر قدرت رهبری محدودیتیرا ایجادمحدود کنند، نامحدودهمراه بودنبا قدرت بی حد و حصر فرمانروا (اتوکرات) در عمل. پایهمبنای یکه‌سالاری می‌تواند بر وفادری و یا ترس شهروندان از کیفر دیدن از یکه‌سالار استوارمکافات باشد. فرد یکه‌سالار ممکنمی استتواند قدرت خود را بر اساس قراردادها و یا سنتهای اجتماعی به دست آورده باشد که در این صورت اتوکراسی از نوع مشروع است و یا آن را به زور به دستچنگ آورده باشد که در این صورت [[دیکتاتوری]] است. [[سلطنت مطلقه|سلطنت‌های مطلقه]] از انواع یکه‌سالاری‌ها هستندیکه‌سالاری‌اند.
باید توجّه داشت که اگرچه مفاهیم یکّه سالاری، [[تمامیت‌خواهی|تمامیّت خواهی]]، [[خودکامگی]]، [[استبداد]]، [[حکومت مطلقه]] و [[جباریت|جبّاریّت]]، مترادفاتمترادف هریک از آنهااند و نیز نام فرمانروایانشان در ادبیّاتمتون و محاوراتگفتار اغلب به یک معنا به کار می‌روند، هم معنا نبوده و در علم سیاست دارای تعاریف جداگانه می‌باشنددارند.
