از مهمترین مُهرنگاره‌های خنیاگری (:موسیقی) در جهان؛ باید از آنچه که در "[[تپه چغامیش|چوغامیش]]" [[خوزستان]] برجای مانده، یاد کرد که در سالهای ۱۹۶۱-۱۹۶۶ میلادی، یافت شده است. این مهرنگاره ۳۴۰۰ ساله؛ سیمایی از بزم رامشگران را نشان میدهدمی‌دهد. در این بزم باستانی، دسته ایدسته‌ای خنیاگر(:'''نوازنده''') دیده میشوندمی‌شوند که هر کدام، به نواختن سازی سرگرم هستند. چگونگی نواختن و نشستن این رامشگران، نشان میدهدمی‌دهد که آنها، نخستین دسته خنیاگران(:[[ارکستر]]) جهان هستند. در این گروه رامشگران، میبینیممی‌بینیم که نوازنده اینوازنده‌ای "[[چنگ (ساز)|چنگ]]" و دیگری "[[شیپور]]" و آن دیگر "[[تنبک]]" مینوازدمی‌نوازد. چهارمین رامشگر در این میان، خواننده ایخواننده‌ای است که "[[آواز]]" میخواندمی‌خواند. ما همانند این خنیاگران را در "ایلام" و در سده ۲۷ پیش از میلاد و از زمان پادشاهی "پوزوز این شوشیناک" در شوش میشناسیممی‌شناسیم. از همین گاه، مُهر و نشانه‌هایی در دست است که نشان میدهند،میدهند، خنیاگران بسیاری در ایران میزیستندمی‌زیستند.<ref>''[[امرداد (هفته‌نامه)|هفته‌نامه امرداد]]''، شنبه ۲۵ آذر ۱۳۹۱، سال سیزدهم، شماره ۲۸۸، ص ۶.</ref>
