تکیون: تفاوت میان نسخه‌ها

'''تککیون''' (تکیون یا تکگیون) یک [[هنر رزمی]] کره‌ای است که نخستین اشاره به آن به دوران [[پادشاهی جوسان]] مربوط می‌شود. رشتهٔ [[تکواندو]] و برخی دیگر از رشته‌های رزمی مدرن کره‌ای با اقتباس از تکیون پایه‌گذاری شده‌اند.

به نظر می‌رسد که تکیون از هنر رزمی قدیمی‌تری به نام [[سوباک]] مشتق شده باشد اما اطلاعات مستند اندکی در مورد سوباک موجود است. به نظر نمی‌رسد که تکیون هیچگاه هنر رزمی چندان رایجی در [[شبه‌جزیره کره]] بوده باشد اما در حدود سال ۱۹۰۰ در هانیانگ ([[سئول]] کنونی پایتخت فعلی [[کره جنوبی]] و پایتخت وقت جوسان) تمرین می‌شد و در اواخر دوره جوسان مسابقات آن در کنار مسابقت [[سسیروم]] (نوعی کشتی کره‌ای) در جشن‌های ملی بر‌گزار می‌شده‌است.

رشد آموزه‌های نئوکنفوسیوسینئو[[کنفوسیوس]]ی و به ویژه اشغال کره توسط ژاپن باعث شد تا تکیون تقریباً از بین برود. سونگ دوک کی (۱۸۹۳ - ۱۹۸۷) آخرین استاد تکیون بود که توانست در برههٔ حساس اشغال کره توسط ژاپن این رشته را حفظ کند و به نسل جدید آموزش دهد. پس از استقلال کره این رشته دوباره در کره جنوبی مورد توجه قرار گرفت و در سال ۱۹۸۳ دولت این کشور «تکیون» را به عنوان «میراث ناملموس فرهنگی شماره ۷۶» ثبت کرد. در حالیکه هیچ هنر رزمی دیگری چنین موقعیتی پیدا نکرده است.

تکنیک‌های متنوعی در تکیون آموزش داده می‌شود. انواع ضربات دست و پا از جمله ضربات پا به پایین‌تنه، [[ضربه زانو|ضربات زانو]] و ضربات پرشی، به همراه فنون [[قفل مفصل]] و پرتابی و همینطور ضربات کله. در این رشته بر این نکته تأکید می‌شود که در هر تکنیک بایستی از قدرت تمام بدن استفاده شود.

حرکات تکیون بسیار روان و سیال هستند و مبارزان به طور پیوسته [[رقص پا]] کرده و تغییر گارد خود را تغییر می‌دهند. یکی از ویژگی‌های جالب توجه رقص پای تکیون حرکتی به نام «گومسیل» است که در آن زانو پیوسته جمع و باز می‌شود و این ظاهری [[رقص|رقص‌مانند]] به این رشته می‌بخشد.

برخلاف اغلب [[هنرهای رزمی]] [[شرق آسیا]] فرم‌های از پیش تعیین شده‌ای در تکیون وجود ندارند. برنامهٔ آموزشی معینی هم در سیستم سنتی تکیون وجود ندارد و هر استاد سیستم خود را برای آموزش تکنیک‌ها دارد.