لوطی: تفاوت میان نسخه‌ها

لفظ '''لوطی''' معانی متفاوتی دارد. اولین بار توسط [[کسایی]] شاعر قرن چهارم، که لوطی‌ها را با [[بچه بی‌ریش|بچه‌های بی‌ریش]] یکی دانسته به کار رفته است. [[جلال الدین محمد بلخی]] و [[عبید زاکانی]] لوطی‌ها را [[شاهدبازی|شاهدباز]] می‌دانستند و واژه [[لواط|لواطی]] هنوز همان طور استفاده می‌شود. همهٔ متون دلالت هایشان این طور منفی نیست. ناصر خسرو، لوطیان را با شرابخواران، دزدان و روسپی فروشان یکی می‌دانست، و سوزنی هشدار می‌داد که در معاملات تجاری نمی‌شود به لوطی‌ها اعتماد کرد.

== منشا ==
منشا استفادهٔ امروزی از واژهٔ لوطی بازار یا لوطی بازی به معنای تقلب کردن، خصوصاً در امور مالی، و لوطی کردن به معنای اسراف و صرفه جویی نکردن از همین جاست. در [[قرن شانزدهم]] و اختمالاً خیلی قبل تر، این لفظ برای اشاره به گروهی از ''قلندران بی سر و پا و لوطیان قلندرنمای بنگیانه به کار برده'' (درویشان بینوا و سرگرم کنندگان درویش نما که از مواد مخدر استفاده می‌کردند) به کار می‌رفت. لوطی به دلقکان دربار امیری و سرگرم کنندگان دوره گرد (بندبازان، رقاصان و دلقکان) که کمدی بدیهه اجرا می‌کردند یا آنها که حیوان، معمولاً میمون، خرس یا بز، همراه داشتند و با موسیقی می‌رقصیدند هم گفته می‌شد. در قرن نوزدهم این لفظ به دزدان مانند رابین هود که به سنت عیاری حاکمان ستمگر را به چالش می‌کشیدند و از رهبران محلی سکولار و مذهبی حمایت به عمل می‌آوردند و برای همشهریان خود قلدری می‌کردند به کار می‌رفت. لوطی‌ها جدا از جنبهٔ ضد اجتماعی خود به خاصر لوطی گری یا جوانمردی شناخته می‌شدند به این دلیل از الفاظ لوطی خدایی و لوطی اللهی که هر دو به معنای ارتباط فعالیت‌های آنان با عدالت الهی بود، استفاده می‌شد.