منظومه شمسی: تفاوت میان نسخه‌ها

ماده‌ای نازک و فشرده به نام [[محیط میان‌سیاره‌ای]] میان سیارات و اجسام دیگر وجود دارد. اجزای سازندهٔ محیط میان‌سیاره‌ای از [[هیدروژن]] خنثی و [[یونش|غیر یونیزه‌شده]]، گاز [[پلاسما (فیزیک)|پلاسما]]، [[پرتو کیهانی|پرتوهای کیهانی]] و ذرات [[گرد و غبار]] تشکیل شده‌اند. در واقع این پنداشت که [[فضای بیرونی|فضا]] یک [[خلأ]] کامل است، نادرست است و مواد محیط میان‌سیاره‌ای در فضا وجود دارد. [[سدنا ۹۰۳۷۷]] دورترین جسم کشف‌شده در منظومهٔ شمسی است که [[اوج و حضیض|اوج]] آن ۱۰۰۰ [[واحد نجومی]] است و [[تناوب مداری]] آن ۱۰٬۵۰۰ سال به طول می‌انجامد. ابری [[کره (هندسه)|کروی‌شکل]] و بزرگ به نام [[ابر اورت]] منظومهٔ شمسی را دربرگرفته است و از ۲٬۰۰۰ تا ۵٬۰۰۰ واحد نجومی دورتر از خورشید آغاز می‌شود و تا ۱۰۰٬۰۰۰–۵۰٬۰۰۰ واحد نجومی دورتر از خورشید ادامه می‌یابد. منظومهٔ شمسی تا جایی گسترش می‌یابد که دیگر تحت تأثیر خورشید (نفوذ نور خورشید، گرانش خورشیدی، [[خورشید#میدان مغناطیسی|میدان مغناطیسی خورشید]] و [[باد خورشیدی|بادهای خورشیدی]]) نباشد. [[هلیوسفر#هلیوپاز|هلیوپاز]] مرز میان محیط میان‌سیاره‌ای و [[فضای بیرونی#ستارگان|فضای میان‌ستاره‌ای]] است. هلیوپاز به عنوان مرز بیرونی منظومهٔ شمسی در نظر گرفته می‌شود و برآورد شده‌است که میان ۱۱۰ تا ۱۷۰ واحد نجومی از خورشید دورتر است.