سازمان پیکار در راه آزادی طبقه کارگر: تفاوت میان نسخه‌ها

پیکار در نخستین روزهای انقلاب، گرایشی به جناح [[لیبرال اسلامی]] از خود نشان داد،[[این ادعا ثابت نشده است]] اما به زودی سیاست خود را به مقابله با کل [[جمهوری اسلامی]] تغییر داد. پس از بحران [[خرداد ۱۳۶۰]]، سیاست سازمان از دشمنی با جمهوری اسلامی به حمایت از لیبرال‌های اسلامی تغییر یافت. نتیجه این سیاست، شکاف درونی بود. سه جناح شکل گرفت: جناح اول از خط مشی تازه (حمایت از لیبرال‌های اسلامی) دفاع می‌کرد. جناح دوم که خود را خط انقلابی می‌خواند رهبری را به انحراف از راست متهم می‌کرد. جناح سوم که از ادامه سیاست پیشین حمایت می‌کرد، خواهان تشکیل کمیسیونی برای عزل رهبری فعلی و تجدید سازمان شد.[[ادعای حمایت یک جناح از اعضاء سازمان پیکار از لیبرال های اسلامی صحیح نیست. موضوع چنین بود که متعاقب حذف جناح موسوم به لیبرال از قدرت سیاسی در سال 1360 و تمرکز قدرت در دست جناح وابسته به حزب جمهوری اسلامی، کمیته ی مرکزی سازمان، عمدتا تحت تاثیر علیرضا سپاسی آشتیانی، به تحلیل شرایط جدید جامعه ی وقت و تغییرات حادث شده یا در حال حدوث در آرایش سیاسی آن پرداخت و پس از بررسی جناح بندی های طبقه ی حاکمه را بررسی کرد و با مبنا قرار دادن آنشرایط تغییراتجدید، اعلام نمود که با توجه به اینکه ائتلاف لیبرال ها و حزب جمهوری اسلامی با غلبه ی حزب جمهوری اسلامی به پایان رسیده و لیبرال ها از قدرت حذف شده اند، مرکز ثقل مبارزه ی نیروهای ترقی خواه باید بر جناح حاکم (وابسته به حزب جمهوری اسلامی) قرار گیرد و جناح مغلوب که قربانی تمامیت خواهی حزب جمهوری اسلامی شده، فعلا فقط افشاء و طرد گردد. این تاکتیکموضوع از سوی برخی از اعضاء که به دلایل دیگری با کمیته ی مرکزی سازمان اختلاف داشتند موردبهانه استفاده قرار گرفتشد و کمیته ی مرکزی سازمان به "حمایت از لیبرال ها" متهم شد،شد اماو حال آنکه بیانیه ی کمیته ی مرکزی سازمان، مذکور در نشریه ی پیکار 110 به روشنی نادرستی این اتهام را ثابت می کند و نشان می دهد که هیچگونه حمایتی از لیبرال ها در کار نبوده است]]