پدیدارشناسی (فلسفه): تفاوت میان نسخه‌ها

دیدارپدیدار­شناسی معادل واژه­ی لاتین فنومنولوژی(Phenomenology) مرکب از دو واژه­ی فنومن به معنای پدیده یا پدیدار و لوژی به معنای شناخت، مکتبی است که با تاکید بر وجوه التفاتی ذهن و با هدف منظم ساختن فلسفه به­طورکلی و فلسفه شناخت به­طور اخص توسط ادموند هوسرل پایه‌گذاری شد. این مکتب در پی آن است که با تفکیک آگاهی با واسطه و بی واسطه از یکدیگر، آگاهی انسان را از پدیدارهای ذهنی که بدون واسطه در ذهن وی ظاهر می­شوند و ممکن است حتی عینیتی هم نداشته باشند، مورد مطالعه قرار دهد. هوسرل معتقد است که هر فعالیت ذهنی "وجه التفاتی" خاصی دارد، یعنی چیزی که ذهن ما در موردش به تفکر می­پردازد در یک لحظه خاص به دلیل التفات ذهنی موجود م‍ی­شود، حال آن­که ممکن است آن وجود ذهنی، موجودی عینی نباشد. در نظر هوسرل موضوع فلسفه همین موضوعات مورد آگاهی است، هر آن­چه که تجربه م‍ی­کنیم، اعم از این­که وجود داشته باشد یا نداشته باشد. هوسرل اصطلاح پديدارشناسي را هم براي «روش» خاص و هم براي اصول و مبادي فلسفي خود به كار مي‌برد. او از دو واژه­ی «منشاء» و «آغاز» در تبيين و توضيح اين اصول و مبادي استفاده مي‌كند. انديشه­ی هوسرل با خودآگاهي مبتني بر پديدارشناسي آغاز مي‌شود و بر نقطه آغازين تفكر تاكيد مي‌ورزد و بر اين باور است كه انديشمند مي‌تواند بر سبق ذهن‌ها و تمايلات غالب آمده و تنها بر مطالب متقين اتكا داشته باشد.<ref> رك: هوسرل، ادموند؛ ايده­ی پديده­شناسي، ترجمه­ی عبدالكريم رشيديان، تهران، انتشارات علمي و فرهنگي، 1386.</ref>