شکافت هسته‌ای: تفاوت میان نسخه‌ها

'''شکافت هسته‌ای''' {{به انگلیسی|Nuclear fission}} فرآیندی است که در آن یک [[اتم]] سنگین مانند [[اورانیوم]] به دو اتم سبکتر تبدیل می‌شود. وقتی هسته‌ای با [[عدد اتمی]] زیاد شکافته شود، بر پایه [[هم‌ارزی جرم و انرژی|فرمول اینشتین]]، مقداری از [[جرم]] آن به [[انرژی فوق گرمایی]] تبدیل می‌شود. از این انرژی در تولید برق (در [[نیروگاه هسته‌ای]]) یا تخریب ([[سلاح‌های هسته‌ای]]) استفاده می‌شود.

برای ایجاد شکافت هسته‌ای نیاز به بمب باران نوترونی است. یعنی نوترونی را که سرعت آن با سرعت نور برابری می‌کند توسط [[آب سنگین|آبهای سنگین]] کاهش سرعت پیدا کنند تا بعد از ناپایدار شدن هسته اتم، انم نجزیه شود.(در [[اورانیوم]] پس از تجزیه عناصر باریم و کریپتونمولد پروتون و ۲/۵ عدد نوترون پس داده می‌شود.)

[[اتو هان|اوتوهان]] زمانی که قصد داشت از بمباران [[اورانیوم]] با نوترون آن را به [[رادیم]] تبدیل کند دریافت که به اتم بسیار کوچک‌تری دست یافته‌است. در تمام [[واکنش هسته‌ای]] که تا ان زمان شناخته شده بود تنها ذرات کوچک از هسته جدا می‌شدند اما این بار یک تقسیم بزرگ رخ داده بود. [[لایز میتنر]] و [[اوتو فریش]] دریافتند که فراوردهٔ این بمباران نوترونی باریم است و جرم هر اتم اورانیم هنگام تبدیل شدن به ذرات کوچک‌تر به اندازهٔ یک پنجم جرم یک پروتون کاهش می‌یابد و این جرم مطابق رابطهٔ اینشتین E=mc² به انرژی تبدیل شده‌است. به خاطر شباهت این پدیدهٔ تقسیم هسته با [[تقسیم سلولی]] میتنر و فریشفرزیش آن را شکافت نامیدند. مقالهٔ این یافته در یازدهم فوریهٔمارس ۱۹۳۹ در نشریهٔ [[نیچر]] با عنوان «واکنش هسته‌ای نوع جدید» منتشر شد.