علی بن حسین مسعودی: تفاوت میان نسخه‌ها

''' علی بن حسین مسعودی ''' (حدود [[۲۸۳ (قمری)|۲۸۳ هجری]] / [[۸۹۶ (میلادی)|۸۹۶ میلادی]] – [[۳۴۶ (قمری)|۳۴۶ هجری]] / [[۹۵۷ (میلادی)|۹۵۷ میلادی]]) [[تاریخ‌نویس]] و جغرافی‌دان و دانشمند و جهان‌گرد عرب بود. نام کامل وی (''' ابوالحسن علی بن الحسین المسعودی'''). نسبتبار وی به [[عبدالله بن مسعود]] یکی ازیاران برجستهٔ پیامبر اسلام می‌رسد.

به گفته [[میکائیل کوپرسن]]، گرچه مسعودی در آثار به جای ماندهبه‌جای اشمانده‌اش مذهبش را اعلامروشن ننموده است. ولی نحوه برخورد او با تاریخ صدر اسلام مخصوصاًبه‌ویژه خلافت علی ابن ابی طالب،[[علی‌ابن‌ابی‌طالب]]، و نیز عنوان بعضیبرخی از کتاب‌هایی از او که اکنون از میان رفته اندرفته‌اند. اندک شکی در موردگمان شیعه بودن او باقیرا تقویت می‌گذاردمی‌کند. مانند تعداد دیگری از عالمان شیعه معاصر مسعودی٬ رویکرد او نسبت به فقه٬ مکتب «ظاهری» بوده است. البته به نظر می‌رسد که وی حداقل مکتب یک فقیه شافعی را نیز درک کرده است.<ref>Michael Cooperson,"[http://www.iranicaonline.org/articles/masudi MASʿUDI]",Encyclopædia Iranica : Although Masʿudi’s surviving works contain no declarations of creed, his treatment of early Islamic history, especially the caliphate of ʿAli b. Abi Ṭāleb and the titles of certain now-lost works leave little doubt that he was an Imami Shiʿite. Like some contemporary Shiʿite scholars, he seems to have preferred the Ẓāheri (literalist) approach to feqh, though he is known to have studied with at least one Shafiʿite jurist.</ref>به گفته ابولقاسم پاینده، او شیعی مذهب بوده است.<ref>مروج الذهب و معادن الجوهر مسعودی، ترجمهبرگردان ابولقاسم پاینده، مقدمهسرآغاز ،صفجه شش ،چاپ 1382، تهران</ref>

دانشنامه اسلام، امامیه بودن مسعودی را غیر قابلغیرقابل انکار می‌داند. در عین حال مذهب فقهی او را به احتمال زیاد شافعی معرفی می‌کند. به گفته دانشنامه اسلام نویسندگان شیعه به اتفاق مسعودی را هم-مذهب خود می‌دانند. اما در میان نویسندگان سنّی برخی وی را سنّی معتزلی و برخی وی را شیعه می‌دانند.<ref> Even if it is decided that this “anti-history” or this “sacred history” of the twelve Imāms is apocryphal, and speculation on the titles of the works catalogued above under the nos. 13-18 is abandoned, it is impossible to deny the S̲h̲īʿism or, more accurately the Imāmism, of al-Masʿūdī. S̲h̲īʿī authors are unanimous in considering him one of their number, and a reading of the Murūd􀀀j􀀀 largely confirms this opinion. Among the Sunnīs it is quite curious that al-Subkī (loc. cit.) and Ibn Tag􀀀h􀀀rībardī (Nud􀀀j􀀀ūm, iii, 315-6) follow al-D􀀀h􀀀ahabī in seeing him only as a Muʿtazilī, while Ibn Taymiyya (Minhād􀀀j􀀀 al-sunna, ii, 129-31) is one of the few who recognises his S̲h̲īʿism, and Ibn Ḥad̲j̲ar al-ʿAsḳalānī reconciles all points of view in pointing out, quite rightly (Lisān al-Mīzān, iv, 224-5), that his writings “abound with signs showing that he was S̲h̲īʿī and Muʿtazilī”. Al-Masʿūdī in fact acknowledges this dual allegiance when he declares 6M, § 2256) that he has chosen some Muʿtazilī doctrines for his own use (cf. above, no. 20), and such an eclecticism was by no means astonishing in the 4th/10th century. As for his mad􀀀h􀀀hab, it would seem to be largely S̲h̲āfiʿī. but nothing can be definitely asserted and it is possible that, in his treatises of fiḳh, he confined himself to dealing with comparative law " al-Masʿūdī." Encyclopaedia of Islam, Second Edition. Edited by: P. Bearman, Th. Bianquis, C.E. Bosworth, E. van Donzel, W.P. Heinrichs. Brill Online</ref>

وی در [[بغداد]] دیده به جهان گشود وتعالیمو آموزشهای نخستین را در زادگاه خود فرا گرفت. در نوجوانی راهجهانگردی سفررا والترحالدر وجهانگردیپیش پیشه گرفتندگرفت. دراین جهانگردی دور و دراز و پر رنج در آن گاه که سفر بر روی چهارپایان از قبیل اسب، الاغ، استر وشتر بود نویسنده از بعضی ازبرخی سرزمینهای شناخته شده دوران خود دیدن می‌کند، نخست از: [[فلسطین]]، [[بلاد فارس]]، [[ارمنستان]]، [[بلاد قاف]]، [[هند]]، [[دریای چین]]، [[مدغشقر]]، [[زنگبار]]، [[عمان]]، ودر سال ۹۴۳ میلادی به [[انطاکیه]] می‌رسد. بعد از دوسال دیگر یعنی در سال ۹۴۵ میلادی وارد [[دمشق]] می‌شود. سپس در ده سال اخیرپایانی از عمر خود مابین [[سوریه]] و [[مصر]] می‌گذراند، وسرانجام در سال ۹۵۶ میلادی که سفری به مصر داشته در شهر [[فسطاط]] [[مصر]] این دار فانیزندگانی را به درودبدرود می‌گویدگفته ودر همانجا بخاک سپرده می‌شود.

مسعودی تألیفات گوناگونی داشته‌است که متأسفانه بیشتر آنها گم ویاو یا نابود شده‌است. یکی از مهم‌ترینبارزترین این تألیفات کتابی بنام ''[[اخبار الزمان ومن اباده الحدثان]]'' بوده، این کتاب در ۳۰ مجلد بوده‌است که متأسفانه درحالامروزه حاضر فقطتنها یک جلد از آن باقی مانده‌استبازمانده‌است.