فیلم لگو: تفاوت میان نسخه‌ها

}}

'''''فیلم لگو''''' {{به انگلیسی|The LEGO Movie}} یک [[پویانمایی رایانه‌ای|انیمیشن]] [[فیلم کمدی|کمدی]] [[فیلم ماجرایی|ماجرایی]] [[سه‌بعدی]] سال ۲۰۱۴ میلادی به کارگردانی و همکاری در نویسندگی [[فیل لورد و کریستوفر میلر]] و منتشر شده توسط [[برادران وارنر]] و با صدای [[کریس پرت]]، [[ویل فرل]]، [[الیزابت بنکس]]، [[ویل آرنت]]، [[نیک آفرمن]]، [[الیسون بری]]، [[چارلی دی]]، [[لیام نیسون]] و [[مورگان فریمن]] است.<ref>https://www.rottentomatoes.com/m/the_lego_movie/</ref><ref>http://www.thelegomovie.com/</ref>

 

این فیلم در ۷ فوریه ۲۰۱۴ میلادی در سینماها اکران شد. این فیلم از لحاظ انتقادها و تجارت موفق بود و خیلی از منتقدان به سبک ظاهری، خنده دار بودن آن، صداگذاری و پیام دلگرم کنندهٔ آن توجه کردند. این فیلم در آمریکای شمالی بیش از ۲۵۵ میلیون دلار و در بقیهٔ نقاط ۲۰۶ میلیون دلار و در کل بیش از ۴۶۶ میلیون دلار جمع‌آوری کرد.فیلم می خواهد از تنوع طلبی، نسبی گرایی، تکثر و سبک های زندگی گوناگون، تفریح، خوشی، شادی و سرگرمی های بی حد و حصر حمایت کند و سرشار از ایده های اومانیستی در پیگیری فردگرایی و عقلانیت خودبنیاد است. به طوری که نقش پیشگویی و آمدن ناجی و نیروی بالایی یعنی خدا در زندگی انسان نفی می شود و تنها نقش آن برانگیختن فرد در جهت باور افراد به قوای درونیشان می باشد. انسان طبق این دیدگاه به دنیا آمده است تا تنها با عقل خودش و بدون دخالت هیچ نیروی دیگری دنیای مورد نظر خود را بسازد.البته اینکه انسان دارای اختیار است حرف صحیحی است اما اگر اختیار فرد با مقوله هنجارها و ارزش های الهی-انسانی مقید نشود سرنوشت شومی را برای بشر به دنبال خواهد آورد. از منظر فیلم انسان با تن دادن به قیودات مادی و غیرمادی، محصور در ساختاری می شود که از شکوفایی خلاقیت و استعدادش جلوگیری می کند. از اینرو باید از قید قیودات و محدودیت ها خود را رها کرد. در واقع فیلم به دنبال رهایی از تمامی قیودات و قوانین و مقررات است. این نگاه خود را در مکتب عدم قطعیت گرایی یعنی پست مدرنیسم جلوه گری می سازد.در واقع پست مدرن ها هم از قیودات ماورء الطبیعی و متافیزیک و هم از قیودات پوزتیویستی سبک زندگی مدرنیته انتقاد می کنند و راه رهایی بشر را رهایی از تمام قیودات مادی و غیرمادی می پندارند. در واقع این فیلم ظاهری ضد سرمایه داری را یدک می کشد اما نتیجه ای که از آن می گیرد سرمایه داری را تطهیر و راهبردی که ارائه می دهد روند سرمایه داری سوداگر را تسهیل می کند. چرا که سرمایه داری قرن بیست و یکم تنها به سودآوری فکر می کند و این هدف را از هر راهی که بتواند پیگیری می کند. از جمله این راه ها بسط اندیشه نسبی گرایی، تنوع طلبی، سرگرمی و تفریح بی حد و حصر است که روند سوداگری سرمایه داری را تضمین می کند.این ایده ها خود را در آفرینش نیاز بدون اینکه محملی واقعی داشته باشد دنبال می کند. مثلا فرد از بی حوصلگی ناشی از دنیای فراصنعتی و تکنولوژیک رنج می برد و برای رفع آن به تفریحی روی می آورد که سرمایه داری برایش آفریده است نه اینکه واقعا به آن احتیاج داشته باشد. در این نگاه حیات افراد تنها فاصله تولد تا مرگ تعریف می شود و از اینرو بشر نباید با محصور کردن خود در ساختار قیودات خود را از لذت های گذرا و آنی مادی محروم کند و می بایست هر آنچه که غریزه به او حکم می کند انجام دهد.