جالوت: تفاوت میان نسخه‌ها

منابع لغوی و تفسیری اسلامی لفظ جالوت را غیرعربی دانسته‌اند رجوع کنید به<ref>[[راغب اصفهانی]]، ذیل «جلت»؛ زمخشری، ذیل بقره:۲۴۷؛ جوالیقی، ص ۱۰۴؛ [[ابن منظور]]، ذیل «جلت»</ref> تا جایی که گفته شده است دانشمندان مسلمان بر این امر اتفاق نظر دارند.<ref>جفری، ص ۹۷</ref> برخی از خاورشناسان در پژوهش‌های زبان شناختی خود درباره قرآن به [[ریشه‌شناسی]] لفظ جالوت پرداخته‌اند. به نوشته هوروویتس (ص ۱۰۶) این نام مسلّماً با واژه عبریِ t ¦lu ¦ga یا واژه آرامیِ ¦a ¢t ¦lu ¦ga (به معنای تبعید و آوارگی که در میان یهودیان [[مدینه]] متداول بوده) مرتبط است. جفری نیز معتقد است که جالوت از راه قرآن به [[زبان عربی]] وارد شده است، زیرا اثری از کاربرد آن در پیش از اسلام در دست نیست.<ref>برای چکیده‌ای از آرای خاورشناسان در این باره رجوع کنید به جفری، ص ۹۷ـ ۹۸</ref>

 

براساس نقل عهد قدیم هنگامی که فلسطینیان و اسرائیلیان در اطراف دره ایلاه رودرروی یکدیگر صف آرایی کردند، جُلیات (جالوت) از میان جماعت فلسطینیان پیش آمد و شروع به رجزخوانی و مبارزطلبی کرد. وی این کار را، که موجب هراس اسرائیلیان شده بود، صبح و شام تا چهل روز انجام داد. شاؤل (طالوت*)، فرمانده سپاه اسرائیلیان، وعده کرده بود که به قاتل او مال فراوان دهد و دخترش را به همسری وی درآورَد. [[داوود]] جوان وقتی ندای مبارزطلبی جُلیات را شنید، پس از متقاعد کردن شاؤل، آماده جنگ تن به تن با او شد. جُلیات چون داوود را دید که بدون شمشیر و تنها با چوب و سنگ به جنگ او آمده است، وی را تحقیر و تهدید کرد و درمقابل، داوود نیز او را تهدید کرد و گفت که او را خواهد کشت تا همگان بدانند خدایی هست. سپس داوود با فلاخن سنگی به پیشانی جُلیات زد و او را از پای درآورد. آنگاه بر سر جنازه او آمد و با شمشیرِ خودِ او سر از تنش جدا کرد و این پیروزی موجب شکست کامل فلسطینیان و فرار آنان شد (برای تفصیل ماجرا رجوع کنید به کتاب اول سموئیل نبی، ۱۷: ۴ـ۵۳). سرِ جالوت به [[اورشلیم]] برده شد (همان، ۱۷:۵۴) و شمشیر او در معبدی در شهر نوب ماند تا اینکه به داوود برگردانده شد (همان، ۲۱:۹، ۲۲:۱۰).