جراحی بای‌پس سرخرگ کرونری: تفاوت میان نسخه‌ها

پیوندهای سرخرگی متعددی را می توان برای جراحی بای پس استفاده نمود. سرخرگ توراسیک داخلی چپ که از جداره داخلی قفسه سینه سمت چپ برداشت می شود معمولا در تمامی بیماران مورد استفاده قرار میگیرد. این سرخرگ بهترین نتایج عمل بای پس را در دراز مدت از خود نشان داده است. معمولا این سرخ رگ برای شریان کرنر ال-ای-دی که به سرخرگ اصلی قلب مشهور است مورد استفاده قرار می گیرد. نتایج برتر این سرخرگ نسبت به وریدها ، بسیاری از جراحان را بر ان داشته که تا حداکثر ممکن پیوند های سرخرگی را جایگزین پیوندهای وریدی نمایند. از اینرو سبک های نوین جراحی بای پس متولد می شوند که در رسته جراحی های حداکثر سرخرگی و یا تمام سرخرگی قرار می گیرند. برای توانمند ساختن جراحی ها به سمت استفاده بیشتر از پیوندهای سرخرگی، پیوندهای سرخرگری دیگری نیز مورد استفاده قرار میگیرند، که مرسوم ترین انها سرخرگ توراسیک داخلی راست و یکی ازدو سرخرگ ساعد به نام سرخرگ رادیال می باشند. روش برداشت این سرخرگ ها عمدتا به دو سبک "لقمه " ای که سرخرگ مورد نظر به همراه دو ورید مجاور و بافت ماهیچه ای ویا همبند برداشت می شود و سبک "لخت" شده و یا اسکلتتونیزه (سرخرگ به مانند اسکلت عاری از اجزا و بافت مجاور) برداشت می شود. برداشت به سبک اسکلتنیزه دارای مزایای ویژه می باشد که درمابین انها می توان از کاهش دردهای مزمن جداره قفسه سینه، کاهش عفونت قفسه عفونتسینه و افزایش بازده جریان خون عبوری از پیوند سرخرگی می توان نام برد.

انجام عمل بای پس مبتنی براتصال پیوند های وریدی و یا سرخرگی به سرخرگ های حامل انسداد و یا گرفتگی می باشد که این اتصال همکنون به روش دوخت صورت می پذیرد که اصطلاح علمی ان اناستوموز می باشد. اتصال پیوند را به سرخرگ کرونر را " اتصال انتهایی " و یا در انگلیسی" اناستوموز دیستال" می نامند چرا که این نتقطهنقطه انتهای جریان خون در پیوند می باشد. منبع تغدیه خون این پیوندها که به سرخرگ های کرونر هدایت خواهند شد به سه طریق می تواند صورت بپذیرد. در روش اول، خود پیوند متصل به شبکه خونرسانی اورت می باشد ( پیوند متصل و یا insitu) به مانند سرخرگ توراسیک داخلی چپ و در مواردی سرخرگ توراسیک داخلی راست. در روش دوم پیوند وریدی و یا سرخرگی "ازاد" می باشند و می بایست انها را را به یک منبع تغدیه خون متصل کرد. در روش دوم اتصال پیوندهای ازاد بر روری سورارخی که در سطح اورت صعودی تعبیه می شود انجام می پذیرد، که چون ابتدای جریان خون در پیوند می باشد به ان" اتصال ابتدای" و یا "اناستوموز پرکسیمال" گفته می شود. دستکاری که ناشی از ایجاد سوراخ و دوخت بر روی اورت ناشی می شود می تواند مولد ایجاد عارضه های عصبی و نغزی شود. روش سوم مبتنی بر اتصال پیوند های ازاد به یک پیوند متصل می باشد که در نتیجه منجر به ایحاد یک "پیوند ترکیبی" می شود، که در نتیجه پیوند متصل منبع تغذیه پیوند ازاد می شود. پیوندهای ترکیبی ابتدا به دلایل تکنیکی برای انجام جراحی های تمام سرخرگی و یا به علت عدم موجود بودن پیوند ازارد به طول مناسب و یا عدم توانایی اتصال به اورت صعودی ابداع گردیده بودند. همکنون در افق کاهش عوارض عصبی و سکته های مغزی استفاده از این گرفت های ترکیبی مورد تشویق قرار گرفته استاست، چرا که از دستکاری اورت صعودی جلوگیری می شود و ان را سبک " غیر اورتی" و یا در انگلیسی "unaortic" می نامند.