موسیقی جنوب ایران: تفاوت میان نسخه‌ها

'''[[موسیقی]] جنوبی ایران''' ملهم از طبیعت تفتیده و گرم این منطقه، سرشار از شور و نیرو و حرارت است. این موسیقی در استانهای [[استان هرمزگان|هرمزگان]]، [[استان بوشهر|بوشهر]] و [[استان خوزستان|خوزستان]] رایج است. در این نوع موسیقی که ریتمی شاد دارد در اساتنهای [[بوشهر]] و[[خوزستان]] بیشتر به وسیله [[نی انبان]] و در [[استان هرمزگان]] به وسیله [[عود]] و تا حدودی [[نی انبان]] استفاده می شودمی‌شود.

آن چهآنچه بیش از همه برای بررسی موسیقی جنوب بخصوص [[هرمزگان]] دارای اهمیت به نظر می‌رسد، ترکیب جمعیتی این منطقه است. در این منطقه به جز ساکنان محلی، تیره‌های دیگری از جمله مهاجرین بسیار قدیمی آفریقایی نیز زندگی می‌کنند. موسیقی کرانه‌های جنوب ایران، بخصوص آواز [[بندری]] به باور برخی از شناسندگان، با موسیقی بومیان آفریقایی پیوندی ژرف و ریشه دار یافته است.

علاوه بر این در جنوب ایران عزاداری مذهبی و نوحه سرایی خود دارای آواز و شیوه هایشیوه‌های متمایزی است. مناجات و شاهنامه خوانی، رباعی خوانی، مثنوی خوانی و دوبیتی خوانی یا شروه همه اشکال متمایزی از موسیقی جنوبند. مشهورترین شیوه اجرای موسیقی در جنوب آواز [[بندری]] بندری است.است؛ که بسیار شبیه موسیقی آفریقایی و متاثرمتأثر از موسیقی مهاجران افریقاییآفریقایی به جنوب ایران است.

در موسیقی عزاداری جنوب از سازهای منحصر بفردی مانند سنج و دمام استفاده می شودمی‌شود.