از آغاز تاسیس [[دانشسرای عالی]] در سال [[۱۳۰۷]] به مدت ۱۰ سال تمام تدریس جغرافیا بر عهده [[مسعود کیهان|ماژور مسعودخان کیهان]] و [[عباس اقبال آشتیانی]] بود، تا اینکه در سال تحصیلی ۱۳۱۷-۱۳۱۸ [[محمدحسن گنجی|دکتر محمد حسن گنجی]] که تحصیلات خود را در [[انگلستان]] انجام داده بود و دکتر احمد مستوفی که از [[فرانسه]] دکترای خود را دریافت کرده بود و احمد سعادت به استادان مزبور پیوستند. بجز دو سالی که دکتر خسرو شباهنگ هم در ردیف معلمان جغرافیای دانشسرای عالی درآمد، آموزش جغرافیا بر عهده همین چند نفر بود.<ref name=rajabloo />
در سال تحصیلی ۱۳۴۰-۱۳۴۱که رشته جغرافیا از تاریخبا جدا شدشدن و بهاستقلال رشتهرشتهٔ مستقلیجغرافیا تبدیلاز گردید،تاریخ باو بازنشسته شدن ماژور مسعودخان کیهان و عباس اقبالاقبال، گروه تازه تاسیس جغرافیا برای تامین نیاز خود به نیروی جدید داشت که در سال ۱۳۴۲ [[دره میرحیدر|دکتر دره میرحیدر]] را که دکترای خود را در گرایش [[جغرافیای سیاسی]] از [[آمریکا]] دریافت کرده بود به عضویت هیئت علمی دانشگاه دردرآورد. آمددکتر ومیرحیدر به تدریس تعداد قابل توجهی از دروس که قبلا به عهده [[محمدحسن گنجی|دکتر گنجی]] و دکتر مستوفی بود پرداخت. در همان زمان دکتر کاظم ودیعی و دکتر جهانگیر صوفی، و دکتر ربیع بدیعی به صورت استاد حق‌التدریسی برای تدریس دروس تخصصی خود بهبا دانشگاه تهران می‌آمدندهمکاری می‌کردند. از دیگر استادان پیشکسوت جغرافیای دانشگاه تهران می‌توان از [[فرج‌الله محمودی|دکتر فرج الله محمودی]]، دکتر رحیم مشیری، دکتر شاپور گودرزی‌نژاد، دکتر فاطمه بهفروز، دکتر خدیجه اسدیان، مهندس محمد پورکمال، دکتر مسعود مهدوی، دکتر محمدتقی رهنمایی، دکتر رحمت الله فرهودی، دکتر پرویز کردوانی، دکتر ابراهیم جعفرپور، دکتر جمشید عیوضی، و دکتر حسین مراد محمدی یاد کرد.<ref name=ganjisimple />
