این هنر یکی از شاخههای هنرهای تزیینی [[ایران]] است و از ابتکارهای ویژهٔ هنرمندان ایرانی به شمار میآید و در دوره [[ساسانیان]] رایج بوده است. از آیینه کاری های بجا مانده می توان بنای دیوانخانهٔ شاه طهماسب صفوی (۹۳۰ - ۹۸۴ق/ یا ۱۵۲۴ - ۱۵۷۶م) در قزوین را نام برد.{{مدرک}}
آب و آینه در [[فرهنگ ایرانی]]ان نماد پاکی و روشنایی، راستگویی و صفا بودهاند و به احتمال زیاد کاربرد آن در معماری نیز همین معنا را دارد. گذشتهعلاوه ازبر این ریشههای اقتصادی آینهکاری را نباید فراموش کرد. در سده ۱۰هجری قمری [[آینه]] از [[اروپا]] به ویژه از [[ونیز]] به ایران وارد میشد و بخشی از این آینهها هنگام جابهجایی در راه میشکست. هنرمندان ایرانی برای بهرهگیری از قطعات شکسته راهی ابتکاری یافتند و از آن ها برای آینهکاری استفاده کردند و آینهکاری ظاهراً با کاربرد آنها آغاز شد. آینه کاری در آغاز با نصب جامهای یک پارچه آینه بر بدنه بنا شروع شد. نه تنها درون بنا بلکه دیوارهای ستوندار عصر [[صفوی]] نیز با آینههای بزرگ تزیین شد.<ref>{{یادکرد وب |نویسنده = بهشته نصيري راد|نشانی= http://www.chtn.ir/WebForms/Fa/Article/ArticleInfo.aspx?ID=719 |عنوان= از پيدايش آيينه تا هنر آيينهکاري | ناشر =میراث آریا |تاریخ = 19 اسفند 1387 |تاریخ بازبینی= }}</ref>