دمای یک [[سیاره]] عملاً تحت تأثیر میزان انعکاس [[انرژی خورشیدی]]، موسوم به آلبدوی [[سیاره]]، و اثرات گازهای گلخانه ای (البته اگر وجود داشته باشد) است.
آلبدوی [[سیاره زمین]] ۰/۳۷ است، بدین معنی که ۳۷٪ [[انرژی خورشیدی]] را سریعاً منعکس می کند وکند؛ لذا ۶۳٪ آن را جذب می نماید. آلبدوی سیاره [[زهره]] حدود ۰/۷۷۰ است (مقدار ذکر شده در منابع از ۰/۶۵ تا ۰/۸۵ متغیر است)، در نتیجه تنها ۳۰٪ انرژی خورشیدی راتوسط سیاره [[زهره]] جذب می کندشود. اما جو [[زهره]] که از [[کربن دی‌اکسید]] تشکیل شده به قدری غلیظ است که دمای سطح آن به طور قابل ملاحظه ای بالا میرود. [[مریخ]] آلبدویی برابر با ۰/۱۵ دارد، از این‌رو بیشتر [[انرژی خورشیدی]] را جذب میکند، اما جو رقیق [[کربن دیدی‌اکسید]] اکسید آنمریخ (حدود ۰/۰۱ زمین) نمی تواند گرمای زیادی را به دام اندازد؛ بدین دلیل هم اکنون سطح [[مریخ]] برای بقای گونه های حیات برپایهٔ آب/کربن بیش از حد سرد است. با این وجود، در گذشته، زمانی که آتشفشانهای عظیم مقادیر گسترده ای گاز (شامل [[بخار آب]]، [[کربن دی‌اکسید]] و [[متان]]) را در جو منتشر می کردند، دمای آن به میزان قابل توجهی بالاتر بوده و احتمالاً امکان پا گرفتن حیات در آنجا وجود داشته است.<ref>کتاب درآمدی بر نجوم و کیهان‌شناسی صفحه ۱۰۷</ref>
