م.ا. بهآذین: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
جز ربات: جایگزینی خودکار متن (-برگزار +برگزار) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۶۵:
در سالهای پس از [[کودتای 28 مرداد 1332|کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲]] پیکار او در راه باورهایش و در راه کسب حقوق انسانی به اشکال گوناگون ادامه یافت و سر و کارش را بارها به زندان انداخت.
در سال ۱۳۴۷ یکی از بنیانگذاران اصلی [[کانون نویسندگان ایران]] شد <ref>[[دوبرادر]]، انتشارات اطلاعات، چاپ دوم، 1393، تهران</ref>و منشور اصلی این کانون را «بر محور آزادی قلم و بیان» بنا نهاد . کار این دورهٔ کانون در حدود دوسالی بیشتر دوام نیاورد. در سال ۱۳۴۹ [[فریدون تنکابنی]] به خاطرنوشتن کتاب ''[[یادداشتهای شهر شلوغ]]'' بازداشت شد. در خرداد ۱۳۴۹، بهآذین و پنجاهوسه تن دیگر در اعلامیهای به بازداشت تنکابنی اعتراض کردند. بهآذین روز بیستویکم تیرماه بازداشت شد و چهار ماه در زندانهای [[زندان قزلقلعه|قزلقلعه]] و [[زندان قصر|قصر]] زندانی بود . در ۹ و ۱۱ آبان در دادرسی ارتش بهآذین، [[محمدعلی سپانلو]] و رحمانینژاد توسط دادگاه نظامی به زندان محکوم شدند. در ۲۳ و ۲۴ فروردین ۱۳۵۰ دادگاه تجدیدنظر دادرسی ارتش حکم آنان را، پس از ماهها زندان، به دوماه زندان قابلخرید تبدیل کرد. در این دادگاهها بهآذین از آزادی قلم و از آزادی تشکلهای صنفی دفاع کرد.
در اردیبهشت سال ۵۶ دور تازهای از فعالیتهای کانون آغاز شد که بهآذین در آن نقشی کلیدی داشت. از جمله، به عنوان عضوی از هیئت دبیران موقت، متن «موضع کانون نویسندگان ایران» را تدوین کرد که بعدها مبنای مرامنامه و اساسنامهٔ کانون شد. در مهر ماه ۱۳۵۶ به آذین یکی از سازماندهندگان برگزاری ده شب شعر و سخنرانی در [[انجمن فرهنگی ایران و آلمان]] ([[انستیتو گوته]]) بود. به ویژه بیانیهٔ پایانی این مراسم و این فراز پایانی آن که به قلم بهآذین نوشته و با صدای وی خوانده شد در یادها ماندهاست که:
|