شتاب‌دهنده ذرات: تفاوت میان نسخه‌ها

اشکال اساسی در شتاب دهنده‌های خطی، طول بلند آنها برای حصول به انرژی‌های بالا است و این اشکال با ساختن اولین سیکلو ترون در سال۱۳۳۱–۱۳۲۹توسط لارنس و لینوینگستون مرتفع گردید. ذرات در مسیر مارپیچی شکل در داخل دو نیم کره فلزی میان تهی به نام؟نام دی ها؟ها و در فضای خلاء و در حالی که صفحات دی‌ها به یک ولتاژ تغییر دهنده علامت متصل هستند، تحت یک [[میدان مغناطیسی]] شتاب دار می‌شوند. لارنس این کار جدید خود که از یک مدار مارپیچی نیم دایره‌ای به جای مسیر خطی برای شتاب ذرات استفاده کرد، [[جایزه نوبل]] سال ۱۹۳۹ را به خود اختصاص داد.