'''ذبیح بهروز''' (۱۲۶۹-۱۳۵۰ ه.ش)، نویسنده، شاعر و پژوهشگر فرهنگ ایرانی.
ذبیح‌الله بهروز فرزند [[میرزا ابوالفضل ساوجی]] در سال ۱۲۶۹ در [[تهران]] متولد شد. وی تحصیلات خود را در مدارس قدیمه آغاز کرد. سپس به ادامهٔ تحصیل در مدرسهٔ آمریکایی پرداخت. پس از آن برای تکمیل علوم ادبی و عربی به [[قاهره]] رفت و مدت ده سال در آنجا ماند. سپس به [[انگلستان]] رفت و در آنجا دستیار [[ادوارد براون]] و [[رنالد نیکلسن]] شد و به تدریس پرداخت. پس از چندی به [[آلمان]] رفت و از آنجا به [[ایتالیا]] و سپس به ایران بازگشت. از سال ۱۳۰۲ تا زمان بازنشستگی در [[دارالفنون]]، [[دانشکده افسری]] و [[مدرسه عالی بازرگانی]] تدریس می‌کرد.
سطر ۲۴ ⟵ ۲۳:
* تقویم سیصد و پنجاه ساله ی مانویان( چاپ نشده)
* در راه مهر ج.2 (چاپ نشده)
ذبیح الله بهروز فرزند میرزا ابوالفضل طبیب ساوجی است. پس از فراغت از کالج امریکائی تهران به قاهره رفت و در آنجا ادبیات عرب و ریاضیات خواند. هنگامی که به انگلیس رفت در کمبریج به تحصیل ریاضیات پرداخت و فوق لیسانس گرفت. استادانش پس از راه بردن به ذوق ادبی او به ادوارد برون معرفیش کردند و دستیار او شد اما به علت رنجشی که براون در اثر یک شوخی از بهروز یافت به ایرران آمد و به ترتیب در شرکت نفت، وزارت دارائی، دارالفنون، ...و سرانجام دانشکده ی هواپیمائی ارتش به خدمت پرداخت و در همانجا با درجه ی سرتیپ همردیف بازنشستهشد. آنگاه ریاست افتخاری کتابخانه ی دانشکده ی افسری را به او دادند که تا چهارسال پیش از مرگش در آنجا کار می کرد.
بهروز گذشته از اطلاعات وسیع در ریاضی، تقویم و نجوم، در ادبیات تاریخ، خط و فرهنگ نه تنها دارای اطلاعات وسیع، بلکه صاحب نظر بود و کتاب های او شاهد این کار است.
یکی از کارهای مهم او ایجاد الفبائی است که برخلاف همه ی الفباهای جهان دارای رابطه ی منطقی با صدا است و در نتیجه کودک زود آن را در سن چهار تا گنج سالگی و از طریق بازی یاد می گیرد. همچنین روش هائی بررای تعلیم ریاضی ابداع کرده بود و به همین خاطر فرزندان گروهی از دوستانش را باسواد کرده و به آنان ریاضیات آموخته بود. روش او در الفبا قابل کاربرد برای لال و کرها بود و شماری لال و کر را زباندار و باسواد کرد.
نظریات او در زمینه ی تاریخ بوسیله ی شاگردانش دنبال می شود.علی حصوری شاگرد ذبیح بهروز.
