این عملیاتها بر خلاف انتظار طرفین درگیر که به منظور شکستن روحیه مردمی در طرف مقابل انجام میشد نتایجی عکس بدنبال داشته و باعث افزایش حس وطنپرستی در شهرهای هدف میشد. از نظر نظامی غیر از سری پنجم جنگ شهرها ارتش عراق از دست یافتن به نتایج مورد نظر خود باز میماند. چند عامل اصلی باعث عدم نتیجهگیری عراقیها از اکثر مراحل جنگ شهرها و دست کشیدن آنها از این نبرد تا سال ۱۹۸۸ میشد: با وجود برتری تعداد هواپیماهای عراقی به هواپیماهای ایرانی٬ هواپیماهای ایرانی ساخت ایالات متحده توانایی حمل سلاح بیشتر و بمبهای سنگینتری نسبت به هواپیماهای عراقی داشتند. همچنین خلبانان ایرانی تبحر بیشتری در ضد حملات داشتند و تلفات و خسارت سنگینتریسنگینی را به شهرهای عراق وارد میآوردند. نزدیک بودن شهرهای مهم و استراتژیک عراق به نوار مرزی با ایران و دور بودن نسبی مناطق پر جمعیت ایران از مرز مشترک ضد حملات را برای طرف ایرانی آسانتر مینمود. به عنوان مثال شهر [[بغداد]] پایتخت عراق تنها ۱۵۰ کیلومتر تا خاک ایران فاصله داشت و [[اف-۴ فانتوم|فانتومهای]] ایرانی در کمتر از ده دقیقه پس از عبور از مرز خود را به آسمان بغداد میرسانند. در مقابل [[تهران]] پایتخت ایران در فاصله ۶۰۰ کیلومتری از مرز عراق قرار داشت که فرصت کافی برای آمادگی سیستم دفاعهوایی ایران را فراهم مینمود. از آنجاییکهطرف دیگر شهرهای بزرگ ایران خارج از برد ۳۰۰ کیلومتری موشکهای [[اسکاد]] عراق قرار داشتند و تا سال آخر جنگ اکثر حملات عراقیها محدود به بمباران توسط بمبافکن میشد. در سالهای انتهای جنگ عراق با اصلاحاتی روی موشک اسکاد بی توانست برد آنها را افزایش داده و تهران را موشکباران کند. با وجود اصلاحات انجامشده به دلیل موانع طبیعی در شمالغرب ایران٬ این مناطق تا پایانانتهای جنگ از حملات موشکی مصون ماندند. ایران نیز با خرید موشکهای مشابه از [[کره شمالی]]، به مقابله به مثل با عراق پرداخت.<ref>{{یادکرد|فصل=Iraq|کتاب=Arabs At War|نویسنده =KENNETH M. BOLLACK|ناشر =[[دانشگاه نبراسکا|University of Nebraska–Lincoln]]|چاپ=اول|شهر=[[لینکلن|Lincoln]]|صفحه=۲۱۵|سال=۲۰۰۲|شابک=ISBN 0-8032-3733-2}}</ref>