رویکرد آدلری: تفاوت میان نسخه‌ها

با توجه به نظریه آسیب‌شناسی روانی [[آلفرد آدلر|آدلر]]، شخصیت بیمارگون آن‌هایی هستند که نتوانسته‌اند به شیوه‌ای که از لحاظ اجتماعی سازنده است، به برتری برسند. این شخصیت‌ها معمولاً از خانواده‌هایی به وجود می‌آیند که رقابت، بی‌توجهی، [[سلطه گری]]، بهره‌کشی یا لوس کردن بر آن‌ها حکمفرماست و تمام اینها، از علاقه اجتماعی جلوگیری می‌کنند. فرزندان این خانواده هابا صدمه زدن به دیگران، برای زندگی کاملتر تلاش می‌کنند. دریکورز،1948<ref>Drikurs</ref>اعتقاد دارد که کودکانی که از علاقه اجتماعی منع شده‌اند، برای رسیدن به برترییکی از چهار هدف خودخواهانه را انتخاب می‌کنند: [[محبت خواهی]]، [[قدرت طلبی]]، [[انتقام جویی]] و اعتراف به نارسایی و شکست. اگر چه دریکورز، این اهداف خودخواهانه را تلاش‌های اولیه کودکانی می‌دانست که بدرفتاری می‌کنند و این اهداف می‌توانند تبدیل به صفاتی شوند که به سبک‌های بیمارگون بینجامد. آدلر، ۱۹۳۶ می‌گوید: سبک زندگی نازپرورده زمانی بوجود می‌آید که والدین شیفته فرزندانشان باشند، و تکالیفی که می‌توانند انجام دهند را این والدین به عهده می گیرندو پیامی که این فرزندان دریافت می‌کنند این است که قادر به انجام وظایف نیستند و احساس بی کفایتی می‌کنند. عقده حقارت در این کودکان با احساس حقارت پرورش می‌یابد و خودانگاره بی کفایتی را کسب می‌کنند. این شخصیت‌ها فاقد علاقه اجتماعی هستند و تلاش می‌کنند از طریق محبت خواهی مداوم، به جبران بپردازند. با وجودی که در جامعه مشارکتی ندارند از دنیا توقع دارند همواره از آن‌ها مراقبت کرده و به ان‌ها توجه کند. کودکانی که تحت سلطه والدین پرورش می‌یابند دچار عقده حقارت<ref>inferiority complex</ref> می شوندو عمیقاً احساس ناتوانی می‌کنند.